Piękne haiku...
Dla mnie mówi ono o przemianie o wschodzie słońca. Złote kimono, to oczekiwanie na dobry dzień, na radość, na słoneczne promienie; wejście w nowy dzień z wiarą na dobre czasy z ciepłem w sercu...
Wszystko, co smutne zostało za kotarą, jak sen...
Serdecznie Ciebie pozdrawiam droga Lariso:)
Morze gwiazd dodaję.
6/6

Jest prawdopodobne, że Ci się narażę, ale trudno. Za bardzo lubię szczerą rozmowę na tematy, które mnie interesują, by z tej wypowiedzi zrezygnować. Mam dość precyzyjnie wyrobione własne zadanie o tej formie, którego nikomu nie narzucam, ale do którego jestem przywiązany. Mam też swoje przeżycia z praktykowaniem wiele lat temu buddyzmu zen i ówczesnymi próbami zapisywania czegoś, co przypominało haiku. Dla mnie haiku to nie tyle forma literacka w rozumieniu europejskiej nauki o literaturze, ale zupełnie inny rodzaj wypowiedzi, wykraczający poza kwestie formalne, a zwłaszcza poza problematykę techniczną. Potraktuj to, co powiem, pragnieniem podzielenia się swoim rozumieniem, a nie jako próbę przekonania Ciebie do czegokolwiek. Tak więc, mimo że sam trzymam się formy 5-7-5, uważam, że akurat ta cecha haiku pisanego w języku polskim jest najmniej istotna. Nie w tym bowiem jest ukryta istota haiku, ale w tym, co zostaje wywołane na skutek jego lektury. Haiku wymaga aktywnego umysłu piszącego i czytającego, bo tylko wtedy możliwe jest zasmakowanie owego olśnienia, czy wręcz oświecenia umysłu. Ten błysk w umyśle, nieprzekładalny raczej na logiczny dyskurs jest istotą haiku. I teraz to, do czego zmierzałem, mówiąc, że to Ci się nie spodoba. Haiku nie jest fotografią, ale wierszem. Nie jest do oglądania ale do przeczytania, a dopiero na skutek lektury wiersza, ma prawo narodzić się obraz. To oznacza, że nie powinno być napisane w formie równoważników zdań, bo równoważniki zdań nie nadają się do normalnego przeczytania. To są tylko słowa, które tworzą obraz dziurawy. Czesław Miłosz w swoich próbach haiku widząc, że nie potrafi jednocześnie zachować 5-7-5 i wypowiedzi ułożonej w zdania, wybrał zdanie poświęcając 5-7-5 i dobrze zrobił. Ja próbuję rzeczy niemożliwej, to znaczy z jednej strony próbuję zachować zdanie i jednocześnie japońskie 5-7-5, chociaż czasem jest to niewykonalne w całym haiku, ale osiągam to czasem choćby w dwóch liniach i wtedy jedna jeszcze jakoś uchodzi w tłoku. Twoje haiku zawiera same równoważniki więc mimo, że obraz ma potencjał, to dla mnie ta „równoważnikowość” pełni funkcje blokującą. Nie mogę zaufać temu obrazowi, bo wydaje mi się, pewnie niesłusznie, że jest sztucznie ułożony. Pozdrawiam i wyrażam nadzieje, że pobłażliwie potraktujesz moje słowa. 😊

piękne haiku ...pozdrawiam serdecznie …

Piękny, subtelny, lecz dla mnie nielogiczny – ćmy o wschodzie słońca?

złote kimono
lekko drży płomyk świecy
ćma za kotarą

złote kimono
ostatni promień słońca
ćma za kotarą

Serdecznie pozdrawiam.

Złote kimono, jest jak przeniesienie słońca na ubiór kobiecego poranka, dla ćmy lepiej, by się ukryła zbyt niebezpieczne jest dla niej lśnienie słońca!
Bardzo piękne haiku 5/6
Serdecznie pozdrawiam, Droga Przyjaciółko:))⭐

To haiku maluje cichy obraz poranka – świat jeszcze złoci się od słońca, a gdzieś w cieniu trwa ćma, jakby skrywała resztki nocy. Blask i mrok istnieją jednocześnie, każde na swoim miejscu.
6/5

Wiersz porusza wyobraźnię.
Ślę moc serdeczności:)