Dobrze jest wierzyć ale nie zawsze jest to świadome; raczej bywa powieleniem pewnych, wyuczonych zachowań. Ciekawy wiersz i poruszony temat.

Pozdrawiam serdecznie :)

Ja też się starałam czytać wszystko, ale się nie da, a na pewno nie da się wszystkiego skomentować. Niemniej, zaglądam często akurat do Ciebie, więc - który to był ten przeoczony wiersz?? Nadrobię zaległości. Aktualny wiersz jest ciekawy, jako zrozumienie wiary w aspekcie zachwytu nad niecodziennymi zjawiskami. Wiara jest bardzo złożonym tematem, niemniej dla większości ludzi jest bezrefleksyjną tradycją, kopią zachowania rodziców. Dla takich osób wiara jest prosta i zarazem często uważają, że przez to są lepsi od innych, co przyznam, trochę mnie odstrasza. Lecz ludzi, którzy wierzą mądrze i prawdziwie, a w dodatku starają się spojrzeć na to głębiej, bardzo doceniam. Rzeczywiście to specyficzne wywyższenie w małości jest taką figura słowną, że można to odbierać jako czucie się lepszym niż inni (innowiercy, ateiści). Oczywiście nie o to w tym chodzi, ale wielu katolików tak właśnie myśli i tak to interpretuje. Dlatego warto podejmować te skomplikowane tematy i rozmawiać. Ale też może stąd mały oddźwięk. Trudniejsze wiersze trudniej się czyta.
Pozdrawiam. M

Wielu wierszy na portalu nie czytam, chociaż kiedyś podjąłem takie heroiczne postanowienie, że będę się o to starał. Bardzo szybko odpuściłem i wróciłem do swojego tempa, które nie jest zawrotne. Nie znam więc Twojej Twórczości , ale ten wiersz jest znakomity. Mimo że w moim prywatnym rozumieniu religijności chrześcijańskiej odczuwam jako zgrzyt sformułowanie , które sugeruje , że znak krzyża miałby "wywyższać" kogoś , kto taki znak czyni, ale może nie rozumiem po prostu katolicyzmu, bo katolikiem nie jestem. Cały wiersz jest nie tylko piękny, ale odbieram go, jako emanację istnienia świata jako fenomenu . Takie poczucie rzeczywistości może być odczuwane tylko przez kogoś , kto rozumie przygodność istnienia świata, a tu ta tajemnica zawarta jest w wersie szóstym. To właśnie na tym zdaniu zbudowane jest piękno wcześniejszych linii wiersza i piękno to jest tym wersem niejako uzasadnione. Znakomite są dwie pierwsze linijki wiersza tworzące konglomerat różnych płaszczyzn znaczeniowych wskazujących z jednej strony na przedmiot opisu (księżyc) , a z drugiej na poetę , który wie , że osiągnął swój cel poprzez użycie właściwego porównania (ser ementaler). Jak dodam jeszcze delikatną śpiewność mowy podmiotu lirycznego i wyłaniające się z wiersza szczątkowe rymy, to otrzymuje wiersz bardzo dobry. Pozdrawiam.