Cofnąć czas, cofnąć czas

Dla naszych literatów, co siedzieli przy stole

Jak dawniej to wspaniale bywało

Gdy pili wino i pisali wiersze

Gdy śmiali się i kłócili się

Gdy mieli marzenia i swoje nadzieje na lepsze jutro



Cofnąć czas, cofnąć czas

Dla naszych literatów, co odeszli na zawsze

Jak smutno teraz jest bez nich

Gdy nie ma już ich głosów, myśli i twarzy

Gdy nie ma już ich słów i marzeń

Gdy nie ma już ich dusz i serc



Cofnąć czas, cofnąć czas

Dla naszych literatów, co zostawili ślad

Jak pięknie teraz żyją w naszych sercach

Gdy czytamy ich książki i listy

Gdy czujemy ich emocje i pasje

Gdy kochamy ich sztukę i życie



Cofnąć czas, cofnąć czas

Dla naszych literatów, co nie umarli przecież nigdy

Jak wiecznie teraz są przy stole

Gdy spotykają się w naszej pamięci

Gdy rozmawiają z nami i z sobą

Gdy dają nam inspirację i siłę



Cofnąć czas, cofnąć czas, cofnąć czas...

Nie trzeba cofać czasu!

Bo literaci w swoich dziełach będą z nami zawsze.