Nimfa ma duży potencjał jako porte parole. Można byłoby z jej pomocą ukuć coś na kształt Herbertowego Pana Cogito. Zaletą tego bibelotu jest to, że ma on bardzo dużo odniesień w literaturze, więc stosunkowo łatwo jest zbudować coś, co ma posmak wysokiej klasy – wystarczy tu czy tam dorzucić jakąś aluzję do tego czy innego utworu. Pewną wadą jest natomiast niejaka jednostronność tej figury (lekka, gładka, zwinna, powabna). Z tym, że taka wada może też być zaletą – wystarczy zastanowić się, gdzie się z tym stereotypem można pomocować. Tutaj natomiast pole jest duże, bo nimfa niejako nie pasuje do współczesnego chłodnego, stechnicyzowanego świata, do miejskich krajobrazów i współczesnych zmagań ze smartfonami i fejsbuchami. Ja osobiście widzę w tym bardzo duży potencjał poetycki (sytuacja liryczna z kontrastem i zgrzytem łatwo wywołuje emocje i przykuwa uwagę).

Podoba mi się też sam temat; paradoks bliskości i oddalenia. Chłodna nimfa i zimny księżyc emocjonalnie są odlegli, ale nimfa czuje przyciąganie (jak ocean), które w końcu doprowadzi ją do spotkania z księżycem. Jednak zanim to nastąpi jest tęsknota, jest wyczekiwanie. Te kontrasty ciekawie ze sobą grają.

Z rzeczy, które mi się mniej podobają, widzę pewną archaizację języka (inwersje). To moim zdaniem nie dodaje wierszowi poetyzmu, a nawet liryzm pomniejsza. Dlaczego? Taka stylizacja brzmi trochę jakby wiersz był pisany dla kogoś zanurzonego w polszczyźnie sprzed 80-100 lat. Moja polszczyzna i zapewne polszczyzna wielu czytelników jest z XXI wieku, w niej jestem zanurzony, ona łatwiej mówi pod moją świadomość, łatwiej dzięki niej wynurzają się z równego morza świadomości kształty emocji i myśli. Tak to widzę, ale oczywiście kształtowanie języka utworu to domena autora, tu autorki :)

Fajny wiersz.

Piękny, romantyczny obraz :)
Pozdrawiam serdecznie Motylku🌺

Piękny wiersz o górskiej nimfie...
Myślę, że księżyc obdarzy ją wzajemnością...
Pozdrawiam serdecznie:)
⭐️🌿🌷

Nimfa z kocem
jakoś dziwnie brzmi tu trochę
Rzeka ziemię z słońcem łączy
gdy po niebie księżyc krąży?
I czego jej zazdrościł
z tej wysokości
Ale jest rozwiązanie
na ich spotkanie
Trzeba tylko potok poprosić
By tych dwoje u siebie gościł.
Pozdrawiam z uśmiechem.

...
gdyby lustro
na skraju postawiła
w jego oblicze
by się wtopiła
...

Ona i On jak góralska para:)pozdrawiam

Księżyc to miły kompan.
Szkoda, że tak odległy :)
Pozdrawiam Motylku :)

Pełne magii rozmarzenie...
Pozdrawiam serdecznie :)

Nimfa zanurzyła się w potoku, ale naprawdę chciała zanurzyć się w kimś, kogo nie mogła dosięgnąć.
Piękne to marzenie – choć z góry wiadomo, że nie do spełnienia.
6/5

Wie rsz na pełną 💯

Uroczy romantyczny wiersz. Platoniczna
miłość jest zniewoleniem serca.
Życzę spokojnej nocki z magicznymi snami:)

Oh, pomarzyć dobra rzecz, może wreszcie się nocny strażnik domyśli?
"on zaś na niego" - chyba "ona"... Serdecznie pozdrawiam i dobranoc.

to piękne gdzieś kiedyś pojawi się... pozdrawiam serdecznie ..