Zawieszona na dwóch sznurkach;
długości zmiennej,
bliżej nieokreślonej;
prowizorycznie
-huśtawka.

Moja własna.
niewygodna,
rozbrykana ,
niesterowna,
-huśtawka.

Z siedzeniem bez oparcia,
zawadiacko,
zaprasza do tańca.

Mając w poważaniu
zasady bezpieczeństwa-
siadasz,
oczekując uniesienia.

Huśtawka-
odrywa Twoje stopy od Ziemi
delikatnie
kołysząc Twoje ciało.

Z każdym centymetrem,
wyżej ku górze,
przyjemność narasta;
A Ty rozpływasz się
na różowej,
puszystej,
chmurze.

Oczyma roziskrzonymi
zasysasz widoki.
A Twój oddech,
niczym dłonie zakochanych,
splata się z wiatrem.

Spoglądasz w dół,
na świat,
który zostawiłeś w oddali,
a jego widok
i do reszty Cię bawi.

Maluczcy ziemianie,
zupełnie jak nie Ty
-śmiertelni,
codziennością zaaferowani.

Ty tymczasem-
chwytasz słońce za nogi!
Z poczuciem wszechmocy,
ciągniesz je niżej
i niżej,
ku Ziemi.

Niczym Prometeusz
chcesz dzielić się swym szczęściem
z nimi,
politowania godnymi;
żyjącymi w tej
pożal się Bogu
prozie.

W obliczeniach
nadwyżka -
12 ułomków koszy.
Toteż lejesz szczerze
przepełniony uczuciem mocy.

Promyki przemykają Ci przez palce.
WYŻEJ,
Nerwowo wymachujesz nogami
MUSISZ SIĘGNĄĆ WYŻEJ.

Huśtawka skrzypi,
słońce parzy.
Tracisz równowagę.
Uśmiech blednie z Twarzy.

Wraz z powrotem zmysłów-
twardość belki na pośladkach.
Z powrotem krytycyzmu-
strach i wstyd.