X
Co cię powstrzymuje?
proza wierszowana
2024-03-14 16:56
Idzie człowiek w zadumie,
Chodzić to na pewno umie.
Chodzi też smutny,
Gdyż świat jest okrutny.
Chodzi, gdyba coś szuka,
To dla niego jest nauka.
Jednak czego tu się uczyć?
Trzeba z miejsca w końcu ruszyć.
Jak to zrobić? Jak tu ruszyć,
By się gdzieś nie zawieruszyć?
Jednak prze ciągle przed siebie,
By się gdzieś zatrzymać w niebie.
Idzie ciągle, młodość przemija,
Bo codziennie coś go mija.
Mija prawda o życiu taka,
Że szkoda trudu i wysiłku chłopaka.
Gdyż jak idzie gdzieś samotny,
Za nim człowiek, co zazdrosny.
Szturcha, bije, powstrzymuje,
Rozwój chłopaka zatrzymuje,
Bo to ludzie są jak wilki,
W nasze losy wbijają szpilki.
Chodzić to na pewno umie.
Chodzi też smutny,
Gdyż świat jest okrutny.
Chodzi, gdyba coś szuka,
To dla niego jest nauka.
Jednak czego tu się uczyć?
Trzeba z miejsca w końcu ruszyć.
Jak to zrobić? Jak tu ruszyć,
By się gdzieś nie zawieruszyć?
Jednak prze ciągle przed siebie,
By się gdzieś zatrzymać w niebie.
Idzie ciągle, młodość przemija,
Bo codziennie coś go mija.
Mija prawda o życiu taka,
Że szkoda trudu i wysiłku chłopaka.
Gdyż jak idzie gdzieś samotny,
Za nim człowiek, co zazdrosny.
Szturcha, bije, powstrzymuje,
Rozwój chłopaka zatrzymuje,
Bo to ludzie są jak wilki,
W nasze losy wbijają szpilki.
