W niedzielę wstałem po ósmej i zjadłem samotnie śniadanie, bo dziewczyny spały jak misie koala nawalone sfermentowanymi liśćmi eukaliptusa. Poprzedniego dnia zaszalały w klubie i wróciły nad ranem. Od momentu rozmowy z matką, Ołena przestała mnie kręcić i nabrałem w stosunku do niej lekkich podejrzeń, zwłaszcza że po przyjściu ze szpitala kilka razy próbowałem pogadać z Anką na osobności, ale za każdym razem Ukrainka wcinała się między wódkę a zakąskę.

Naszykowałem wałówkę dla matki, bo poprosiła o parę rzeczy, i nawet udało mi się odpalić jej samochód, stojący od kilku miesięcy na podjeździe. Wziąłem też z domu stary telefon, kupiłem po drodze starter i zadzwoniłem do szefa, prosząc o urlop. Zrozumiał sytuację i nawet nie marudził, że zawracam gitarę w dzień święty.

Matka czekała na mnie na korytarzu przy wejściu z miną „chodźmy rwać stokrotki i spijać rosę z koniczyny”. Była to miła niespodzianka, bo w domu, odkąd pamiętam, była w kiepskiej formie. Pobyt w psychiatryku wyraźnie jej służył. Zrobiła się radosna jak nastolatka na haju. No, ale co się dziwić, skoro, jak twierdzi ciotka Helena: "na świecie najlepiej wariatom i egoistom".
Poszliśmy razem do sali, gdzie przebrała się w świeży dresik. Kiedy była gotowa, poprosiła, byśmy zeszli do kaplicy na mszę. Koniecznie chciała pomodlić się o rozum dla córki. Nie powiem, by uczestnictwo we mszy akurat teraz wzbudziło mój entuzjazm, ale czego się nie robi dla rodziny. Rzuciłem rozczarowanej Gabi przepraszające spojrzenie i zeszliśmy na dół.

Matka - dumna jak kogut, co zniósł jajo - trzymając mnie pod rękę, przedstawiała wszystkim napotkanym osobom, które znała. A było trochę tego towarzystwa.

- Dobrze by było, gdybyś poszedł do spowiedzi – szepnęła mi na ucho, gdy weszliśmy do środka.

- Mamo …- zaoponowałem niezbyt stanowczo, bo i tak wiedziałem, że postawi na swoim.

- Nie gadaj, tylko rób rachunek sumienia. – Klęknęła, pociągając mnie za sobą.

W konfesjonale siedział gruby księżulo i wyraźnie drzemał. Nie miałem ochoty przerywać mu snu, ale westchnąłem tylko i zacząłem szukać w kieszeni kurtki gumy do żucia albo tic-taca. Znalazłem luźnego mentosa i dyskretnie włożyłem do ust, chcąc odświeżyć oddech przed spowiedzią. Miał dziwny smak. Rozgryzłem go i poczułem, że to nie żaden cukierek, tylko kulka antymolowa, którą pewnie wepchnęła mi do kieszeni Helena. Miała dwa futra, więc bała się moli jak ruskiego wojska.
Ślina zaczęła toczyć mi się z ust. Matka popatrzyła na mnie jak na wcielonego diabła i z wrażenia wstała z klęczek. I ja się podniosłem, ale tylko po to, by wybiec z kaplicy. Niestety, w momencie otwierania drzwi puściłem pawia na wślizgującą się do środka Luizę Ciemięgło, która jak szpieg z krainy deszczowców podążała za nami ze swoją misją wywiadowczą.

- O Jezu! – krzyknęła stosownie do miejsca.

- Bardzo przepraszam – wydukałem, ale kolejny odruch wymiotny pognał mnie w kierunku łazienki. Nie skorzystałem z pokusy powtórzenia akcji na różowym dresie pani Luizy, który i tak był upstrzony wspomnieniem dzisiejszego śniadania.

Do kaplicy nie wróciłem, bo było mi wstyd. Podszedłem pod drzwi sali i wywołałem dyskretnie Gabrysię, tak by nie zauważyła mnie pani Luiza, która z uporem maniaka tarła przy umywalce swój zbeszczeszczony niedzielny dres. Kiedy opowiedziałem Gabi, co mi się przydarzyło, popuściła ze śmiechu w majty.
Znowu spędziliśmy ze sobą sporo czasu, śmiejąc się i gadając o wszystkim i o niczym. Do sali przyszliśmy tuż przed obiadem i ku mojemu zaskoczeniu matka nie powiedziała mi złego słowa. Mało tego – w ogóle nie zwróciła na mnie uwagi. Przy jej łóżku siedział bowiem stryj Jerzy i rozmawiali wpatrzeni w siebie jak para gołąbków. Ewidentnie mizdrzyła się do niego, wcinając mielonego z buraczkami, którego widocznie jej przyniósł, bo na szafce stały jakieś pojemniki i bukiet świeżych kwiatów. Byłem w lekkim szoku.

- To twój ojciec?– szepnęła do mnie Gabrysia.

- No co ty. Ojciec nie żyje. To jego młodszy brat.

- Był tu już kilka razy – poinformowała mnie i uśmiechnęła się do stryja, który w tym momencie odwrócił się i zobaczyłem, że ma czerwony policzek, jakby ktoś mu plasnął „z liścia”.

- Cześć – przywitałem się.

- Witaj, młody.

- Co ci się stało? – Wskazałem na czerwony ślad.

- Uśmiejecie się – powiedział i rozpoczął opowieść o klientce, która przyszła wczoraj wieczorem do jego pracowni, by nareperować pierścionek. Była to drobna sprawa, więc stryj z szybkością strusia Pędziwiatra załatwił temat i poprosił raptem dziesięć złotych za wykonaną usługę, bo mu się żal bidulki zrobiło. Była taka niziutka, szczuplutka, istne chucherko. Niestety, kobieta posiadała banknot stuzłotowy i nie miał wydać, a ponieważ obok jest drogeria „Natura”, powiedział:

- Przykro mi, mam same setki, ale może w „Naturze” … - nie dokończył, bo chuchro z całej siły zaserwowało mu pięć palców w policzek i wrzasnęło jak wściekłe:

- Co ty sobie myślisz, staruchu jeden, że ja za dziesięć złotych w naturze będę płacić?

Koniec cz.VII