Z ciekawością przeczytałam.
Pozdrawiam serdecznie Michale:))

Mnie piłka nożna kompletnie nie rusza :)
Co innego lekkoatletyka!

Zdecydowanie wolę siatkówkę :)

Hektogintestadyjnie

Michale, moje dzieci przeszły sportową drogę, co było łatwiejsze, bo sam jestem byłym tenisowym zawodnikiem i trenerem. Podsumuję, 100% kosztów ponoszą rodzice, a te koszty z wiekiem, i z postępem rosną, bo wyjazdy itp. Moje koszty były relatywnie niewielkie, bo sam je wyszkoliłem, a chodziły do klubu przyjaciół, więc płaciłem tyle ile koszty, a jeszcze sam prowadziłem obozy podczas wakacji.
Jeśli porównujemy sport teraz z tym co było za niekochanej komuny, to uwaga-niemal 100% kosztów ponosiło wtedy państwo, co wiem choćby stąd, że grałem w klubie i nie dopłacałem złotówki, także za obozy, wyjazdy, sprzęt, dożywianie itp.
Państwo płaci na (wątpliwej przydatności) związki i dofinansowuje już wyszkolonych zawodników, na sport młodzieżowy nie idzie niemal nic. Tak więc sport uprawiają ci nieliczni, których rodziców na to stać, chcą to robić, a także chcą tego dzieci, co już jest rzadkie. Te które mają do tego talent i chcą bez kasy rodziców niczego nie zdziałają.
Te nieliczne sukcesy są więc dziełem zupełnego przypadku, pracy pasjonatów i jak napisałem, głównie zaangażowania rodziców, finansowego i czasowego. Tak to działa.
Pozdrawiam.

Tak to jest jak się zbyt wiele oczekuje...później rozczarowanie bardziej boli...a jak się jeszcze z tego robi show w stylu być albo nie być to już w ogóle mija się z całym sensem gry...Pozdrawiam :)

Mój mąż trochę kibicuje ale ja jestem z daleka od tego. Podziwiam umiejętności. Podoba mi się 🤗

Samo polskie piłkarskie życie. Ja się tym nie interesuje.

Nigdy na kibicowanie chory nie byłem
albo się już dawno z niego wyleczyłem.
Pozdrawiam, fajny wierszyk.

Nie oglądałam meczu- ale wiem co się stało- z pasku w tv.
To co piszesz jest prawdą.
A może w nas jest ten romantyzm - tęsknota do tego czym drużyna narodowa była.
Orły Górskiego, potem Piechniczek
5/6

Chorób ci u nas dostatek! „I znowu na infekcję podatne osoby mają kolejny nawrót tej dziwnej choroby.” – to zabawne i ironiczne podsumowanie wieloletniego cyklu nadziei i rozczarowań związanych z polską piłką nożną. Wiersz celnie oddaje narodowy rytuał, w którym miłość do sportu przeplata się z przewidywalnym scenariuszem niepowodzeń. Kluczowa fraza „Pieśń mówiąca Polakom, że nic się nie stało” uderza w komicznie prawdziwy ton, pokazując naszą zdolność do usprawiedliwiania porażek.
Nawet jeśli jest to dziwna choroba, ma w sobie coś z polskiej tradycji, którą z przymrużeniem oka wciąż celebrujemy.

Jastrzu drogi, toć nie despekt
Tyś od sportu także ekspert
Wiersz jak zwykle masz trafiony
O tych gwiazdach rozcieńczonych
Co to jedno mają w czubie
-W którym lepiej płacą klubie?
Szac i plejada gwiazd!