X
*Lęki
biały (bez rymów)
2023-04-24 11:31
Srebrzystym szronem mróz
namalował na oknach kwiaty.
W chacie było ciepło... po twarzy kobiety
płynęły łzy.
Bała się - syn miał już osiemnaście lat,
córka o rok młodsza,
bała się tego porodu...
Przydarzyło się na starość.
***
Przyszła nad ranem maleńka dziewczynka,
jak gość nieproszony.
Niekochanym dzieciom wciąż chłodno...
Przyniosła swój los w dłoniach.
Wierzby rozpłakały się arcylirycznie, czując bicie
jej zalęknionego serca.
namalował na oknach kwiaty.
W chacie było ciepło... po twarzy kobiety
płynęły łzy.
Bała się - syn miał już osiemnaście lat,
córka o rok młodsza,
bała się tego porodu...
Przydarzyło się na starość.
***
Przyszła nad ranem maleńka dziewczynka,
jak gość nieproszony.
Niekochanym dzieciom wciąż chłodno...
Przyniosła swój los w dłoniach.
Wierzby rozpłakały się arcylirycznie, czując bicie
jej zalęknionego serca.
Ocena wiersza
Wiersz został oceniony
9 razy
Treść
6
4
5
5
4
0
3
0
2
0
1
0
0
0
Warsztat
6
2
5
7
4
0
3
0
2
0
1
0
0
0
Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.
Komentarze
Kolor wiersza: zielony
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
sisy89
2023-04-29
Smutny i wzruszający. A te lęki zawsze wychodzą na wierzch... Czasem nie potrafimy inaczej....
tańcząca z wiatrem
2023-04-24
Bardzo wzruszający wiersz, w dzisiejszych czasach późne macierzyństwo
jest dość powszechne, msz, a jeśli chodzi o uczucia to trudno mi zrozumieć matkę, która
nie potrafi kochać własnego dziecka, bo msz nie sposób, by jego nie kochać,
no ale wiadomo ludzie są różni i różnie w życiu bywa, bywa i tak, iż jedno dziecko czuje się mniej
kochane, niż drugie, z tego co wiem, sama też nie doświadczyłam, bardziej.
że byłam jedynaczką, której Rodzice chętnie by nieba przychylili i na ile mogli
przychylali, może i za bardzo, dlatego później nie było łatwo wyjść spod ich klosza.
Sorry za zwierzenia, Kaziu. Twój wiersz jak zwykle niezwykle udany,
pisany wprawnym piórem.
Pozdrawiam Cię serdecznie :)
jest dość powszechne, msz, a jeśli chodzi o uczucia to trudno mi zrozumieć matkę, która
nie potrafi kochać własnego dziecka, bo msz nie sposób, by jego nie kochać,
no ale wiadomo ludzie są różni i różnie w życiu bywa, bywa i tak, iż jedno dziecko czuje się mniej
kochane, niż drugie, z tego co wiem, sama też nie doświadczyłam, bardziej.
że byłam jedynaczką, której Rodzice chętnie by nieba przychylili i na ile mogli
przychylali, może i za bardzo, dlatego później nie było łatwo wyjść spod ich klosza.
Sorry za zwierzenia, Kaziu. Twój wiersz jak zwykle niezwykle udany,
pisany wprawnym piórem.
Pozdrawiam Cię serdecznie :)
Autor poleca
Inne wiersze z tej samej kategorii
Inne wiersze tego autora
Pokaż mniej
x
Polityka plików cookies
Nasza strona korzysta z plików cookies. Używamy ich w celu poprawy jakości świadczonych przez nas usług. Jeżeli nie wyrażasz na to zgody, możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji na temat wykorzystywanych przez nas informacji zapisywanych w plikach cookies znajdziesz w polityce plików cookies. Czytaj więcej.
Klauzula Informacyjna
Szanowni Użytkownicy
Od 25 maja 2018 roku w Unii Europejskiej obowiązuje nowa regulacja dotycząca ochrony danych osobowych – RODO, czyli Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).
W praktyce Internauci otrzymują większą kontrolę nad swoimi danymi osobowymi.
O tym kto jest Administratorem Państwa danych osobowych, jak je przetwarzamy oraz chronimy można przeczytać klikając link umieszczony w dolnej części komunikatu lub po zamknięciu okienka link "Polityka Prywatności" widoczny zawsze na dole strony.
Dokument Polityka Prywatności stanowi integralny załącznik do Regulaminu.
Czytaj treść polityki prywatności