Dotykam chłodnej szyby… Za oknem smugi padającego deszczu…

Włączam światło obskurnej żarówki, wyłączam…
Całuję pęknięcia poplamionego tynku…

Okrywa
mnie
okrutna,
lodowata noc…

Padam na kolana zatykając uszy. Coś rozsadza czaszkę i przetacza się z gwizdem przez meandrujące
korytarze mojego mózgu…

…

Otwieram szczypiące, załzawione oczy…

Czuję ciągłe
pulsowanie
― wewnątrz niczego…

Jestem, gdzieś na zewnątrz,
to znowu zapadam się w sobie,
miażdżony grawitacją własnego istnienia…

…

Otwieram oczy…

W ciemności
drugiego
pokoju ―
dokonuje się
― zmartwychwstanie.

Ktoś wygłasza coś oskarżycielskim tonem, występując w roli mistrza ceremonii…
Stwierdza, że dowody przeciwko mnie są jednoznaczne…

Często
gubi
wątek…

… to znowu
szlocha
i milknie tak,
jak zamilkła moja umarła, zsiniała już śmiertelnie matka…

Słucham
nieuważnie,

bowiem,
niknie
wszystko ―
w piskliwym
― szumie gorączki…

Leżę na podłodze, wpatrzony w rdzawe plamy zacieków,
pokryte rozmytymi kręgami mdławego światła…
… w stół z wyszczerbioną krawędzią blatu, puste fotele…

W lustrze trema
odblask natury,
niewyraźne
wyobrażenie…

Regał z książkami,
których brzegi
wybrzuszają się i kurczą,
aż czuję ten oddech na twarzy…

Zresztą, wszystko
oddycha i mówi…
… bulgocze w kącie plątanina starych żeliwnych rur…

Wszędzie wokół zapisane maszynowym pismem,
porozrzucane pogniecione kartki, gazety z lat 50. XX wieku.…

Podbój kosmosu,
testy nuklearne,
moratoria,
dysydenci z ZSRR…

… zniszczony egzemplarz „Oddziału chorych na raka”, Sołżenicyna…

Czarno-
białe
zdjęcie ―
umierającego
― pod kobaltową lampą…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-03-16)