Jest takie miejsce
gdzie człowiek człowiekowi nie wilkiem,
ale potulną owieczką.
Gdzie kłów nikt nie ostrzy, nie szczerzy;
gdzie jadem nie zionie.

Jest takie miejsce gdzie jeden
drugiemu plastrem miodu na serce.
Gdzie wątłe uśmiechy wyduszone resztkiem sił po to by w drugim podtrzymać iskierkę nadziei.

Jest takie miejsce w którym każdy skulony w bólu istnienia, a mimo to prostuje się na chwilę by dodać otuchy, przyjąć bliźniego otwartym ramieniem.

Jest takie miejsce gdzie łzy rodzą łzy współczucia, gdzie nikt nie kalkuluje co otrzyma w zamian.

Jest takie miejsce, w którym mimo że ciasno to zawsze znajdzie się przestrzeń na nową historię.

Jest takie miejsce w którym obcości zamienia się w braterstwo dusz.

Jest takie miejsce do którego nikt nie chce trafić,
a z którym tak ciężko się pożegnać;
do którego człowiek dla drugiego chce wracać.

Jest takie miejsce które ktoś kiedyś nazwał szpitalem psychiatrycznym, a które w istocie jest miejsem magicznym.
Takie które ja nazwałabym drugą rodziną.