Witaj Złotowłasa, napisałaś bardzo emocjonalny wiersz, przejmujący goryczą po rozstaniu. Zgodzę się z konvalove, ułożenie sobie życia to nie kwestia zasług, ale wielu innych zmiennych, w tym woli, podejmowanych decyzji i szczęścia. Rozgość się na portalu zarówno jako Autorka, jak i czytelniczka oraz komentatorka. Pozdrawiam.

Co do wiersza - podmiot liryczny wciąż żyje w poczuciu winy po jakimś zdaje się traumatycznym wydarzeniu związanym z miłością (chyba toksyczną) do drugiego człowieka, sugeruje mi to fragment: "tym razem bez miłości do ciebie szanując samą siebie" - miłość powinna być uniesieniem dwóch osób, wiarą w lepsze jutro, dni powinny być piękniejsze, gdy zdrowa, szczera miłość towarzyszy ludziom, tutaj ewidentnie widać, że podmiot liryczny jest mocno zraniony. "Może jeszcze zasłużę i życie sobie ułożę" - oj nie, to nie kwestia zasłużenia. To kwestia zrozumienia tego, co się stało, wyciągnięcia z tego jak najszybciej lekcji na przyszłość i ruszenie do przodu. Nie ma co starać się zasłużyć na własne życie, tylko pokierować swoimi decyzjami tak, by było nam po prostu dobrze. Wiadomo, że nie da się ot tak zapomnieć o czymś czy o kimś, co przez jakiś czas było dla nas najważniejsze i tym się żyło, ale z czasem da się zrozumieć złe kwestie, zaakceptować, że i takie sytuacje zdarzają się w życiu i wcale nie definiuje to naszej natury, osobowości, ogólnie nas jako człowieka. Błędy się zdarzały, zdarzają i będą się zdarzać, ale to od nas zależy jak dalej pokierujemy życiem. Mam nadzieję, że podmiot liryczny szybciutko weźmie sprawy w swoje ręce, zrozumie, że jest tylko człowiekiem skłonnym do popełniania błędów i zbuduje swoje przyszłe życie piękniejsze niż miał dotychczas. Serdecznie pozdrawiam i życzę weny!