Rapsod

Rapsod – fragment dłuższego utworu lub samodzielny poemat, który sławi wybraną osobę lub bohaterskie czyny. Zwykle posiada charakter podniosły, żałobny i smutny.

https://www.google.com/search?client=firefox-b-e&q=bogus%C5%82aw+nizie%C5%84ski

Bogusław Kazimierz Nizieński (ur. 2 marca 1928 w Wilnie, zm. 18 maja 2025) – polski prawnik, sędzia, w latach 1999–2004 Rzecznik Interesu Publicznego. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys
Urodził się w Wilnie na terenie II Rzeczypospolitej. Jego rodzicami byli ppłk Kazimierz Nizieński (1892–1952, legionista, oficer Wojska Polskiego II RP) i Wanda Nizieńska (zm. 1984); po 1945 oboje byli prześladowani i więzieni przez władze komunistyczne PRL (ojciec zmarł w 1952 krótko po wyjściu z zakładu karnego we Wronkach, matka była dwukrotnie więziona). W czasie II wojny światowej w ramach tajnego nauczania ukończył szkołę podstawową i gimnazjum[6], jako 16-latek walczył w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem „Sokół”, był łącznikiem komendanta obwodu AK. W szeregach plutonu Władysława Koby uczestniczył w bitwach pod Szówskiem oraz pełnił funkcję łącznika w pięciodniowej bitwie o Jarosław. W trakcie wojny należał do Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW).

Po wojnie zdał maturę. Za radą ojca podjął i ukończył studia prawa i politologii na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego z najwyższymi ocenami. Podczas studiów działał w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość” (WiN). Przez siedem lat pracował jako urzędnik w Akademickim Związku Sportowym (AZS) w Krakowie. Czynnie uprawiał sport (piłkę nożną i hokej na lodzie na pozycji bramkarza). Po odwilży gomułkowskiej w latach 1957–1959 odbył aplikację sędziowską ukończoną z wynikiem bardzo dobrym, odmówił wstąpienia do PZPR, po czym przez 2,5 roku był asesorem. Następnie został sędzią powiatowym, następnie wojewódzkim (1964); orzekał w wydziałach karnych w sprawach kryminalnych, m.in. w procesie Karola Kota.

W latach 1971–1981 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości w departamencie nadzoru sądowego. Wraz z Adamem Strzemboszem organizował w ministerstwie struktury „Solidarności”, działając na stanowisku wiceprzewodniczącego Komisji Zakładowej. Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Jest autorem publikacji pt. Orzekanie i wykonywanie kary ograniczenia wolności (wraz z Czesławem Łukaszewiczem i Wiesławem Wychowskim) wydanej w Wydawnictwie Prawniczym w 1980.

Po 1981 zmuszony do odejścia z ministerstwa, przeniesiony do Wydziału Karno-Rewizyjnego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. W 1985 zrzekł się stanowiska sędziego i przeszedł do pracy w prywatnej firmie „Unikum” na stanowisko radcy prawnego. Po 1989 krótkotrwale pełnił urząd Pełnomocnika Ministra Sprawiedliwości ds. Reformy Wymiaru Sprawiedliwości. Od lipca 1990 był sędzią Sądu Najwyższego, zasiadał w Izbie Karnej (przewodniczący Wydziału II). Przeszedł w stan spoczynku w 1998.

16 października 1998 został powołany na nowo utworzone stanowisko ds. lustracji Rzecznika Interesu Publicznego. Nominacji dokonał Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego Adam Strzembosz w ostatnim dniu swojego urzędowania. Funkcję Rzecznika Interesu Publicznego objął 1 stycznia 1999 i pełnił ją przez 6-letnią kadencję do 31 grudnia 2004 (został zastąpiony przez Włodzimierza Olszewskiego). Następnie przeszedł na emeryturę.

W okresie od 21 lipca 2006 do 30 czerwca 2008 był członkiem Komisji Weryfikacyjnej WSI powołany Postanowieniem Prezydenta RP Nr 113-34-06.

Publikował artykuły o tematyce historyczno-wspomnieniowej w czasopismach „Jarosławski Kwartalnik Armii Krajowej”, „Rocznik Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia”. Podjął działalność w Towarzystwie Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, wiele lat był prezesem oddziału TMWiZM w Warszawie. Od 16 stycznia 2010 członek Zarządu Głównego Związku Piłsudczyków. Został członkiem Stowarzyszenia Miłośników Jarosławia oddziału warszawskiego.

Został członkiem Warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010.

30 marca 2016 został powołany przez marszałka Sejmu Marka Kuchcińskiego w skład Zespołu Ekspertów do Spraw problematyki Trybunału Konstytucyjnego, który otrzymał za zadanie podjęcie kwestii powodujących zaistniały w 2015 kryzys wokół TK (zespół złożył raport 1 sierpnia 2016). 29 września 2016 został wybrany przewodniczącym Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działającej przy Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Członek Kapituły Nagrody „Semper Fidelis” przyznawanej przez Instytut Pamięci Narodowej. Został członkiem rady Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie” im. Jana Olszewskiego

Wchodził w skład komitetu wspierającego kandydaturę Karola Nawrockiego na prezydenta RP w wyborach w 2025

Zmarł 18 maja 2025[