Szczerze mówiąc poczułem się też wywołany do tablicy Twoim wierszem, a raczej nie jestem zbyt tchórzliwy, więc staję na wezwanie. Kocham swój Kraj i życzę mu jak najlepiej. W młodości zaliczyłem swój malutki kawałek osobistej martyrologii, gdy tak, jak prawie wszyscy rozsądni ludzie opowiadałem się przeciwko komunie. Ale jednocześnie, gdy pomyślę o tym, co kryje się pod zlepkiem słów „polski patriotyzm”, to doznaję wielu przykrych skojarzeń, a wręcz uważam, że ten osławiony polski patriotyzm przyniósł Polsce w historii więcej szkody niż korzyści. Możemy się chyba umówić, że patriotyzm powinien chyba dziać na korzyść Kraju, a nie na jego szkodę, prawda? Bo może niekoniecznie? Pamiętam, jak na tutejszym portalu opublikowałem swój wiersz o Powstaniu Warszawskim, w którym poetycko „skazałem na śmierć” przywódców powstania za decyzje o jego wywołaniu. Co to się wtedy tu działo w komentarzach! Niemal okazało się ,że jestem Niemcem, a przynajmniej Niemcom sprzyjam. To właśnie odezwał się ten jednokierunkowy, narzucający płaskie, romantyczne myślenie, patriotyzm, z którym ja nie chcę mieć nic wspólnego. Uważam decyzję o wywołaniu Powstania za nie tylko błąd, ale wręcz za zbrodnię przeciwko Narodowi, ale nie chce mi się tego tu wyjaśniać, chociaż argumentów RACJONALNYCH mam mnóstwo. Takich patriotyczno-głupich decyzji w naszej historii było co nie miara. Niewykorzystanie Bitwy pod Grunwaldem, Bitwy pod Wiedniem, Bitwy Warszawskiej. Gdyby na miejscu Sobieskiego był jakiś car rosyjski albo król szwedzki, to po zwycięskiej bitwie ratującej Europę, podporządkowałby sobie, przynajmniej politycznie, pól tej Europy! A Sobieski jak to Polak, pokłonił się do ziemi Cesarzowi machnął czapą w pawim piórem i ruszył do domu na piwo. Po Bitwie Warszawskiej Piłsudski mógł zdemontować rosyjską komunę, bo ich armia nie istniała, a resztki były zajęte walką z resztkami Białych. A co dzieje się teraz w sprawie wojny z Ukrainą! Głupota polskiej polityki wszystkich opcji , co podkreślam, jest wręcz niebotyczna, ale znowu nie mam tyle czasu, by tutaj to wyjaśniać. Reasumując i odpowiadając na Twój tekst, nie utożsamiam się z polskim „bohaterskim” patriotyzmem romantycznym i może dlatego nie piszę oczekiwanych przez Ciebie wierszy.

ja mam zawsze w sercu
5/6

sturecki ...pięknie odpowiada ... więc ja za nim powiem tak samo ... pozdrawiam serdecznie ...

Mądre, wartościowe wersy wraz z puentą, pozdrawiam serdecznie z uznaniem.
6/5

Jestem dlugo poza granicami kraju i na codzien zyje z innymi nacjami i uwazam , ze nie zatracilam zadnych wartosc - przeciwnie.
Pozdrawiam serdecznie Januszku 😊

Każdy może rozumieć patriotyzm i polskość "po swojemu".
Politycy to często "odrębny gatunek", bo mają pobudki inne niestety niż obywatele.
"Europejskość" to nie tylko negatywy. Nie wiem jak dużo jeździsz po świecie, ale kontakt żywy z innymi nacjami wcale nie musi oznaczać zatracenia swoich wartości i tożsamości mz

Polska nie jest wierna Bogu, ale kościołowi. I dlatego będzie coraz trudniej.
Pozdrawiam :)

Oj Januszku, Tobie wierzę
Tyś Jezusa jest żołnierzem
Nie podzielam twojej racji
Lecz żeś pełen tolerancji
I to wcale Cie nie speszy
Że się z Ciebie Jezus cieszy
Na portalu no i potem
Świetną robisz mu robotę

Szac i deszcz gwiazd!

Bardzo wartościowy wiersz ~Januszku...
Są tu wiersze patriotyczne. Czasem pośród wielu innych trudno zauważyć może...
Podoba mi się twórczość ~Kamila Olszówki, a ostatnio świetny wiersz o Palmirach napisał Jan Kępiński. Niestety, mało było tam wpisów, a szkoda.
Pozdrawiam z uznaniem:)⭐️

W poprzednim utworze z "tego cyklu" komentowałem tylko część górną. Tym razem pokusiłem się o komentarze obu części.

„Choć po polsku piszą tu…” – tekst dotyka polskości, wiary i dziedzictwa, które jednocześnie łączy i dzieli. Historia i wiara wplecione są w codzienność, gdzie wielkość kraju opiera się na duchu, tradycji i błogosławieństwie. Może czasem warto przypomnieć sobie, że narodowa siła rodzi się nie tylko z wielkich czynów, ale z prostego zaufania i wspólnego działania.

„Panie Jezu, władco narodów…” – jak szczera modlitwa pełna troski o to, by Polska nie zapomniała swoich korzeni i nie oddaliła się od wiary. To wołanie o siłę, by zachować tożsamość i trwać przy wartościach, które budowały jej historię. Może w świecie, który tak często zmienia swoje priorytety, modlitwa jest sposobem na przypomnienie, kim jesteśmy i w co wierzymy.