po sumie ten obfity rosół smakuje jak wysłodki z buraka...
głos z ambony zagłusza nasze pragnienia
i nie pozwala podążać za słowem
zapadając się w ciszę

Zamyślający....
Pozdrawiam, zatrzymana w tej chwili ;)

Głusi i ślepi na wszystko, co wokół.
Piękny wiersz, do pomyślenia.

Pozdrawiam serdecznie :)

Metaforyczny i piękny.
Na zastanowienie wiersz.

Syty , nie zawsze zrozumie głodnego......
Pozdrawiam.

najlepiej żyć własnym trybem i niczym się nie przejmować ... wtedy człowiek jest zdrowszy i nie będzie chorować ... ja robię to co chcę i nie słucham tych z boku ...i zawsze jest mi dobrze i nawet jestem dużo zdrowszy ... Pozdrawiam serdecznie ...

Po pierwsze, z tymi kokosami to największy problem. Po drugie, podwójna moralność staje się chorobą cywilizacyjną - myślę, że w głównej mierze przez wszechobecną medialność naszego życia. To jak kiedyś z niedzielnym ubraniem lub zastawą dla specjalnych gości. Po trzecie, powierzchowność – szybko i dużo musi oznaczać niedbale. Prawda? Lansowane wzorce rozłupują naszą delikatną skorupkę i orzech wysycha Popłaczemy, ponarzekamy i wraz ze zmianą tematu zmienia się nasze samopoczucie. Co Ci napiszę, smutne to, ale prawdziwe, jak ten rosół po niedzielnej modlitwie za głodujących. Cholernie złożony problem, w którym trudno rozróżnić, co jest bezradnością, a co znieczulicą. Moja ukochana Babcia nauczyła mnie jednego – świata nie zbawisz, ale siebie już możesz. Dobry tekst, bo wzbudza refleksję, a ta zatrzymuje… chociaż na chwilę. I taka mnie na koniec myśl naszła: zęby połamię, a nie rozgryzę :-).

Piosenka fajna, a te tematy są dla mnie za trudne. Pozostawiam je przed odejściem a i tego nie jestem pewien. Tak czy inaczej nie sadze, ze by tacy, czy inni kapłani, z jakiegokolwiek kościoła mogliby mnie do Niego zaprowadzić. Pozdrawiam