Gdy na jasnym wieczornym niebie,
Księżyc z wolna się zarysuje,
Swym ledwo dostrzegalnym okręgiem,
Wypełnionym nikłym półprzeźroczystym blaskiem,

Ku wiejskim polom rozległym,
Tam gdzie samotny stoi krzyż,
Skieruję się by oddać hołd historii,
Mocą szczerych mych modlitw,

Nad mogiłą nieznanego partyzanta przystanę,
A gdy wieczorny wiatr owieje policzki moje,
W ciszy za jego duszę się pomodlę,
Dziękując mu za jego niezłomną walkę…

Zapewne był młodszy ode mnie,
Gdy niemiecka kula zakończyła jego życie,
Gdy bezładnie upadł na ziemię,
A cieniutkimi stróżkami popłynęła jego krew…

By w miejscu jego śmierci,
Tam gdzie wojna przecięła życia nić,
Stanął po latach brzozowy krzyż,
Imienia młodego partyzanta nie znający…

I ta bezimienna nieznanego partyzanta mogiła,
Pomimo upływu dziesiątek lat,
Dla pędzącego na oślep świata,
Głośnym wciąż pozostaje wyrzutem sumienia.

W delikatnym wiatru powiewie,
Słychać jakby tamten partyzantów śpiew,
Czuć tamtą niezłomną ich wolę,
Niesie się ich niesłyszalny śmiech,

Niegdyś za poległymi polskimi partyzantami,
Wypłakiwały ich matki swe oczy,
Gdy nadchodzące straszne wieści,
Niewysłowionym bólem ich serce przeszywały…

Dziś w świecie ułudą nowoczesności zaślepionym,
Każdy chce tylko się bawić,
Nie obchodzą nikogo bezimiennych partyzantów mogiły
I nikt za nimi łzy nie uroni…

Przy mogile nieznanego partyzanta uklęknę,
Wyciągnę stary drewniany różaniec,
Z pożółkłymi kartkami do nabożeństwa książeczkę,
Z wolna znak Krzyża czyniąc na czole.

Na ciemnozielonej trawie klęcząc,
Tym wymowniejszy oddam mu hołd,
Kłaniając się jego nadludzkim wysiłkom,
Za trud żołnierskiej służby dziękując…

Porzucając wielki świat nowoczesnością pijany,
Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony,
Zostawię cały ten hałas za plecami,
Ku staremu kościołowi skieruję swe kroki,

W stareńkim kościele drewnianym,
Na skraju niewielkiej wsi,
W skupieniu pomodlę się w ciszy,
Za dusze partyzantów poległych.

Choć hucznego świata hałas,
Z oddali nieproszony do uszu dobiega,
Popłynie cicho moja modlitwa,
W cieniu wielowiekowego ołtarza,

Gdy snop światła z starego witraża,
Padnie na kartki mego modlitewnika,
Tym cichsze modlitw mych słowa,
W stareńkim kościele czule wyszeptam.

W drewnianej świątyni, gdzie czas się zatrzymał,
W ciszy, która w sercu pokorę roznieca,
Modlitwa ma popłynie czysta, nieprzerwana,
Za duszę młodego nieznanego partyzanta…

A o zmierzchu z drewnianego kościoła wychodząc,
Gdy księżyc już jaśnieje nad okolicą,
Rymy kolejnego wiersza zaplatając,
Pobiegnę myślami ku moim czytelnikom.

By tym skromnym wierszem,
Także i Was poprosić o modlitwę,
Za tych którzy naszą Ojczyznę,
Umiłowali niegdyś nad własne życie.

A których prawdziwe imiona,
Bezlitosny zatarł już czas,
Nikt już przenigdy ich nie pozna
I pozostaje nam tylko za nich modlitwa…

Za dusze partyzantów nieznanych,
Których pamięci strzegą bezimienne mogiły,
Zamykając na chwilę oczy,
Wszyscy się teraz w skupieniu pomódlmy…