Urodzajne łany i wody ruczaju
lustrzane jeziora niemal w każdym gaju
to moja ojczyzna, mój rodzinny dom.

Jak młoda jaskółka z gniazda wyfrunęłam
szukać mego losu w świat nieznany poszłam
daleko od mych rodzinnych stron.

Kusi świat daleki wdziękami swoimi
powrócimy do gniazd wędrówką zmęczeni,
a ty przyjmiesz nas pod strzechę swą.

Do snu nam nuciłaś po wieczornym dzwonie,
a miłości źródło w twoim łonie płonie
snem głębokim dzieci twoje śpią.

Dawnych dziejów ślady na obliczu twoim
od pogańskich Prusów do ostatnich wojen
wolna, wzniosła, dumna jak jej lud.

Święte gaje, kurhany i stuletnie dęby
to naoczni świadkowie twej wiecznej potęgi,
lecz te milczą uparcie jak grób.

W śnieżnobiałą szatę zimą otulona
wiosną słońca promieniem ze snu obudzona
od wieków czuwa nad ludem swym.

O każdej porze dnia i roku
i w każdej myśli, na każdym kroku
na zawsze pozostaniesz w sercu mym.