potężny głaz nad brzegiem zaokrąglony
wiekową historią spojrzał na mnie zachęcająco
jakby mi chciał zdradzić swoje tajemnice

usiadłam więc wygodnie
na słońcem muśnięte leciwe łono
oddając się marzeniom

nie to nie jest sen
to rzeczywistość
jak te niebieskie algi w jeziorze

u moich stóp wpadający do jeziora strumyk
ze zręcznością żonglera goni tańczące wody

przemykając tanecznie po kamiennym podłożu
wypłukuje wodne rośliny gubiąc się w wilgotnym piasku

uspokajająca monotonia

świat zatrzymał się w stoickim spokoju

niechcąco kieruję mój wzrok ku przestworzom

na wieczornym niebie odkrywam niespodziewanie
zawieruszonego hydrometeora

za późno

już bębnią głośno pojedyncze krople
mieniąc się w zachodzącym słońcu

pryskając przebijają wodną membranę w rytm staccato
by z perfekcją wirtuoza połączyć się z macierzą

ciepłe krople deszczu dają efekt uspokajającego masażu
przymykam oczy i całkowicie oddaję się muzyce

ta mistrzowska kompozycja zapiera mi dech

czasem bardzo cicho
to znów głośno i żywiołowo bębniąc po kamieniach
to znów delikatniej
miękko opadając na hydrofity

mam wrażenie
że słucham
deszczowe preludium chopina

upajam się tym fenomenalnym odczuciem
zamieniając się w słuch
oddaję się całkowicie czarodziejskiej chwili

obudza mnie nagła cisza

koncert dobiegł końca

artysta wycofał się ukradkiem pozostawiając
przesiąkniętego deszczem słuchacza

oczarowana niesamowitym przeżyciem
zapomniałam o owacjach