Odpoczywam
na obcych
drewnianych nogach

Żadna niesforna
drzazga
nie zastrzeli
misternej pończochy

Nieznajomy
punkt siedzenia
nowy ogląd
podczas porządków
domowych szczątek

Futra
Wisiory
Pelargonie

Czczę
nasz mały park
miniatur
na Twoje podobieństwo
Jak mówiłaś
mój obowiązek,
plewić i podlewać
nie uschnąć
szybko z tęsknoty

Zwykłe krzesło

Pomimo
Twojego wyboru
najlepszego obicia
uwiera
twarde plecy

Pamięci
daje
kolejne klapsy

Sądziłaś
tłuczkiem do mięsa
narysowany domek
sprawę błahą
tasak świadkiem
werdyktu
groził
pokrojeniem
ołówkowego ludzika


Wiecznie naprzeciw
nigdy obok
Zabrakło Ci soli
w oku
Gdy niedogrzaną zupę
doprawiały moje łzy


Chleb dla gołębi
okruchy uczucia
dzieliłaś
oglądając obrączki
Może
czekałaś aż odlecę ?

Nie jestem
aniołem stróżem
przeklętych
wyszytych obrazów
wspólnego życia

Wywróżę jeszcze
z koronek obrusa
zdjęcie klątwy


Zrzekam się
spadku
Tego krzesła
Kominek dar przyjął
trzaska współczuciem
Ogrzewam się
ulgą
jak przed laty
Gdy na życzenie
futro czekające
w szafie
mnie utuliło

Kładę
zdrętwiałe nogi
na stół
zmęczone drogą
zmierzającą ku
matczynemu sercu