Lubię rymowańce... jak w elementarzu... w prostocie całe piękno. Moje serce także, czym starsze - bardziej płonie. wcale nie chce stygnąć, pozdrawiam

Najcieplejszą przerębel, jaka pamiętam widziałam na Obie, przy wielkiej wyspie na rzece koło Mocziszcza. To w połowie drogi między Koływaniem a Nowosybirskiem - dwiema twierdzami broniącymi rosyjskiej Syberii przed okrutnymi najazdami Kirgizów. Jeszcze nie tak dawno obie strony zajadle walczyły, ale teraz razem łowią ryby pod lodem. W przerębli, czyli kirgiskiej "łunce" Mróz był taki, że pod ogniskiem nawet lód nie chciał się topić. W garze wielkim jak pralka frania pływał cały, niepatroszony sandacz i gigantyczny szczupak. Ktoś do gara dorzucił jakieś wydobyte z kopca (kilofem!) marchew, pietruchę, kartofle i co się tam dało. Wszystko z piachem i łuskami opadło na dno gara, a nad dnem kirgiskiego sagana gęstniała najwspanialsza rosyjska ucha ,jaką jadłam w życiu.
Żarli ją wszyscy: cywile, wojskowi, studenci, rybacy (fizyk jądrowy też był notabene Niemiec!), Tadżycy, Rosjanie, Kirgizi, Koreańczycy i Polacy, A po kilku stakanczikach tego, co grzało się w drugim, mniejszym nieco garze, wszyscy śpiewali, każdy w swoim języku i nikomu nie przeszkadzało, że nie do końca rozumie artystów!
Dzięki za wiersz - Pańska przerębel przywołała tamtą właśnie "łunkę". Dużo ciepła w każdy mróz życzę...