dzień zbliżał się ku końcowi
w ramionach samotności
Nimfa stanęła przy wodospadzie
górskiej czystości
poczuła potrzebę wyrzucenia
tego co nie służy jej

tak po kolei czego nie chce
być wyborem na później
ani wygodnym snem
gdy wszystko inne zawiedzie

każdego dnia nie chce
słów bez czynów
ciszy - co boli
ani dotyku który
znika z porankiem

pragnie

właśnie czego chce?

spojrzenia
które nie odwraca się
w zwątpieniu
a zostaje
nawet w milczeniu

bliskości
którą budują
dwie dusze stopniowo
powoli w codziennym spojrzeniu

współdzielenia
nie tylko uniesienia chwili
ale każdej radości szczęścia
jak i trudności smutków

komunikacji która szczerze
sercu pozwala się wysłowić
nie milczenia w którym
rośnie mur

chce serca
które nie ubiera maski
nie gra ról
ale bije
niewidzialnie lecz prawdziwie

tak
pragnie codziennego bycia
a nie chemii którą
rozcieńczą pierwsze łzy

bo Nimfa
już zna siebie nie pójdzie
w ramiona
w których brakuje miejsca
czasu i przestrzeni
dla spójności dusz
blasku i cieni