Otóż to chyba mój nowy zawód. Przyzwyczajam ludzi na śmierć.
Opisuję, co może być dalej. Jak sobie trochę pomóc. Jak czasem ulżyć lub gdzie, czy też kiedy, jednak szukać dalszej pomocy.

Pytam poprzez obecność tych, którzy odchodzą, co chcieliby z siebie jeszcze wypowiedzieć. Słucham do ostatniej kropki, która zwykle występuje przy innej okazji. Odpowiadam na wstydliwe zapytania. Kim jest ta pani, która ze mną mieszka? Gdzie  jestem? Czy jestem teraz inna w tym miejscu, czy coś mi się stało?
Wyjaśniam, że dziś nie wstaniemy, ale może jutro.  Ćwiczymy, jeśli można.  Wierzymy w moc sprawczą jutra, które o niczym, co wczoraj nie pamięta.
Mam na imię Stasia. Tak, bardzo podoba mi się to imię.
Ale szczerze obawiam się, że będę cierpieć długo przed śmiercią i nikt mi nie pomoże, bo ludzie zasługują na tyle za każde niefortunne słowo jak przy zastawie z fondue na wykwintnym spotkaniu w wyśmienitym towarzystwie.

Ci ...

wspaniali ludzie,
żyli wciąż nie wiedząc,
że tak potrafili
biegnąć do mety,

spijali duszkiem,
gdy ciągle mogli,
lepiej nie widzieć ci,
czym zatrzymanie —

poupychana
pamięć w kieszeniach,
miękka chusteczka
do brzegów powiek.

Inni

Zawód, bo zawodzę.
Zawód, bo zadano
miłość, Boże Ojcze,
jak czas  z trudną zmianą.

Starasz się, aż stara
jesteś ze starania
i niestaranności
do upodobania.

Gdy życzenia wszystkie
już się wypożyczą,
błękit końcem im, mi
nitryl rękawicą.


Stasia

jeden mam rok
po okamgnieniu
widziałam nagość ludzi zbyt wielu

mama tak kładła mnie na podusi
umyła dała zjeść ogrzać w duszy

kim była Stasia i czy straciła
sens życia z ludźmi — li — wszyscy odchodzą

zapominają co sprzed godziny
godzinki tylko zostają ze mną