Cóż, myślę, że wszystko wymaga wprawy i wyczucia. Bo jednak skoro mówisz o "czuciu tego co się pisze" a potem używasz zbyt logicznych składni to chyba to się faktycznie jakoś zaciera i wychodzi taki misz-masz. Dam Ci małą poradę : pisz uczuciem i skojarzeniem bardziej niż składnią i logiką :D Np. w odniesieniu do tego co piszesz o lecie
"Lato opuszkami przeczesuje włosy,
słowem rysuje rumieńce,
otula bezpiecznym skrzydłem
co pozwala myślą odlecieć"- takie wymyślone na poczekaniu, a wszystko odnosi się do ciepła/osoby/ pory roku. Myślę, że w opowiadaniach można dużo rzeczy przegadać, a wiersze właśnie pozwalają na bardzo ostrożne operowanie słowem, by streszczać tak wiele w małej formie.
Wiesz, czasami warto zacząć od końca, a skoro Tobie najbardziej podoba się zakończenie, to może ono poprowadzi nowy początek ?

Czytając poszczególne części zastanawiam się, czy to co napisałam wskazuje na to, że piszę o osobie a nie o porze roku i czy oddaje charakter tych osób i mam wrażenie, że nie do końca... W sumie na ten moment najbardziej zadowala mnie zakończenie cyklu, ponieważ piszę o sobie.

Zastanawiam się też czy może umiałabym sprawić żeby jako całość miało to jakieś elementy wspólne...

Nie wiem do końca jak to wyjaśnić, ale spróbuje... Zazwyczaj piszę wiersze pod wpływem emocji/chwili czy natchnienia, a ten ma trochę inną historię... Opisałam kiedyś dlaczego w tych mężczyznach widzę takie pory roku, że tak mi się kojarzą, bo wiosna tak jak stopniowo odżywa tak stopniowo otwiera się na innych ludzi i okazuje się naprawdę przyjemna, że tak jak lato otula nas ciepłem tak ta osoba troszczy się o innych, tak jak jesień sprawia że masz ochotę odpocząć tak przy tej osobie jesteś zrelaksowany i wiesz, że zawsze cię wysłucha i tak jak zima jest zimna i zdystansowana, tak te wszystkie momenty gdy dostrzegasz w niej piękno, cenisz sobie i dbasz o nie...
I ostatnio przeczytałam to jeszcze raz... I stwierdziłam, że mógłby to być nawet fajny temat na książkę opisanie przyjaźni i przyjaciół, którzy są jak pory roku, ale mimo, że lubię pisać, tak nie jestem pewna czy poradziłabym sobie z napisaniem tego wszystkiego co bym chciała, tak stwierdziłam, że to co już kiedyś napisałam zmienię na wiersz... Więc bardziej niż uczucia przemawiał przeze mnie rozum i logika, a to często nie oddaje naszych dusz... więc mówiąc szczerze przez ten wiersz nie przemawiają emocje, jeżeli kiedyś mi się uda (w co trochę wątpię) to napiszę to na nowo z emocjami... Ponieważ ta znajomość, ten wiersz zasługuje na emocje

Naprawdę? W jakim sensie "nie czułaś"?

Naprawdę miło mi to słyszeć, zwłaszcza, że gdy pisałam, miałam wrażenie, że nie do końca "czułam" to co pisałam... Więc bardzo się cieszę z takiego odbioru.