Mroczna zieleń. Śmierć, która w swoim ogrodzie, miłością się mieniąc, ludzkimi sercami dozgonne miejsca obsadza, nadając im kształt kwiatu, pigmentami tuszując suszę, którą ze sobą przynosi. Co tu robi kot? Nie powinien już zmarnieć w takim towarzystwie? Czyją jest świadomością? A i ta pauza jest ciekawa, niby brak strofy z opisem jakiegoś zdarzenia, które wypłoszyło kota ;)
Wciągnął mnie ten wiersz, jak jakaś baja, ale że "metafory zgubne", to się tak wahałem, czy aby komentować, bo strach dotykać ;) i ten obrazek z tym szkieletem, pewnie poprzedniego z "ukształtowanym sercem", wydobył o wiele więcej obrazów, skojarzeń, subtelnych emocji... No pewnie, że najprościej to powiedzieć, że tu facet przed kobieta roztoczył wachlarz swoich kuglarskich możliwości, żeby ją poznać lepiej w "malinowym chruśniaku" albo gdzieś tam ;) No, ale ten właśnie szkielet mnie jednak przekonuje, że to raczej Kostucha znalazła sobie wesołe zajęcie na jakiś czas ;)
Pozdrawiam :)

Ciekawe rzeczy dzieją się w twoim magicznym ogrodzie ;) Niby zaproszenie po miłość, a jednak pustka w sercu została i do tego ten szkielet. Jakby to była miłość fałszywa. Powiało grozą, metafory potrafią być zgubne. Pozdrawiam mocno :)