Bardzo Ci dziękuję, cieszę się z tego wrażenia :) Pozdrawiam :)

Zdania są podzielone co do tej obrazowości, ale to dobrze :) Słoneczności ;)

Mój kamień filozoficzny sprzedałem
lichwiarzom za bezcen
by dusza moja głodna życia
miała choć okruszki

Loża moja pusta bo
Bo reżyser spektaklu mego życia
wymaga ode mnie bym
grał pierwsze skrzypce
choć wie że słoń nadepnął mi na ucho

Jeśli idzie zaś o muzy
tak kłócę się z nimi i to w tak namiętny sposób
że wióry lecą lecz flirt ze mną
to dla nich rzecz obca i
raczej flirtuję z
muzami prozy mej codziennej

A wieczorami preferuję
usiąść i złapać oddech
bo rano znów czeka mnie
obstawianie zwycięzców
w kolejnej gonitwie myśli
Na moje nieszczęście
często typuję złego konia

Więc te wiersze które piszę
to są na ogół zabłąkane
istotki które tylko przypadkiem
się pod drzwiami mego umysłu znalazły
zbieram je wtedy z wycieraczki
by nie potknąć się rano o nie
gdy wychodzę na szychtę
do tej chamskiej rozwrzeszczanej
śmierdzącej i brudnej
fabryki jaką jest codzienność

Jestem przekonana, że z większością możesz się utożsamić :)

Czytając twój muszę powiedzieć że pięknie opisałaś życie poety :) aż chce się takim zostać :)

Hej Piotrku :) Haha, świetnie!!! Z taką łatwością Ci przychodzą takie rzeczy! Uśmiechy dla Ciebie :)

:) Może masz rację... pewnie masz. I to zapewne nie jedyna słabostka. Nie mam mocy, aby podjąć się kolejnej próby, ale wyobrażam sobie, co mi tu prawisz :) Dziękuję pięknie za dobrą wskazówkę na następny raz... następny, wakacyjny dzień z czyjegoś życia :) Uczę się, więc każda rada co do warsztatu jest cenna. Pozdrowienia :)

Dystans wychodzi na zdrowie, w poezji także, tak sądzę. Jeśli jest tu ironia, to wyłącznie w "śmiewczym", a nie "prześmiewczym" tonie :) Peace & love ;)

Cieszę się, że jest to wyczuwalne :) Pozdrowienia i dla Ciebie, Gosiu :)

Wspaniale podsumowałeś to, co sama czułam pisząc ten wiersz, za co wielkie dzięki. Za dobre słowo także, rzecz jasna! :)

:) Dzięki!
Przypomniałeś mi, chętnie w darta bym pograła!

Myślę sobie o tym co napisałaś i wydaje mi się, że treść ostatniej strofy nie musi podwarzać opisanych wniosków wyciągniętych ze strof wcześniejszych. Piszesz o czymś, masz pewną myśl przewodnią, wydaje się, że wiersz jest dokładnie o tym i tamtym, natomiast puszczenie go w świat sprawia, że zaczyna on żyć własnym życiem, poprzez przepuszczene przez sitko świadomości odbiorców. W tym momencie sam autor zaczyna widzieć wiersz również w innych barwach. I to jest piękne! :) Cieszę się, że "fajne" i dzięki ogromne za zostawienie swoich myśli :))