Dziękuję za uściski, ja również pozdrawiam oraz życzę dużo wytrwałości.

Przez fakt, że potrafisz pisać poezję, która mnie porusza, już zniknęła cała twoja bezużyteczność. ;)

Dziękuję za ciepłe słowa, aczkolwiek nadal nie widzę sensu w istnieniu osoby która wegetuje, a gdybanie co będzie potem i życie samą nadzieją na lepsze jutro, kiedy niewiadomo kiedy nastąpi no cóż, jest bardzo przygnębiające. Nigdy nie odzyskam przeszłości. Swoją drogą ja również ratuje się snem. Na szczęście jestem na takim etapie, że mogę sobie na to pozwolić i leżeć całymi dniami w łóżku, aczkolwiek świadomość że tak funkcjonuje pogrąża mnie jeszcze bardziej. Bywa też że mam tak silny wstręt do pokarmu, nawet do wody, że nie jestem w stanie nic przełknąć. Kiedyś ktoś mi powiedział, że jest to bardzo przykre, ponieważ oznacza, że organizm rezygnuje z życia. Niby co taka osoba może zaoferować? W takim momencie nic, a ile taki stan potrwa? Nie oszukujmy się jest bezużyteczna, bez sensu, jest bo po prostu istnieje i tyle. Nie ma co się doszukiwać głębszego przekazu, ani w cierpieniu ani w życiu takiej osoby. Może to okrutne i niesprawiedliwe, ale takie są aktualne realia. Zresztą wystarczy się rozejrzeć, świat po prostu taki jest i albo się umie z tym żyć, albo nie. Ja nie potrafię, dlatego taka jestem.

"Z drugiej strony zastanawiam się jaką byłabym osobą gdybym nie musiała się użerać z tą chorobą i w którym miejscu bym się znajdowała"

Mnie bardziej zastanawia, jaką osobą będziesz, kiedy już wyjdziesz z depresji. ;)

"bo nie ukrywam nie jestem zadowolona ze swojego obecnego "ja".

Ono się dopiero kształtuje.

"Nawet jeśli jest lepiej w pewnym momencie uderza we mnie poczucie zmarnowanych dni, miesięcy".

Ono zniknie. Zaaaawsze znika. Z perspektywy czasu przeżyte chwile, zwłaszcza te, w których się cierpiało, usensawniają się. Chociaż i tak w momencie, gdy przyjdzie na mnie chandra, będzie mi się wydawało znów wszystko bez sensu i będę przeklinać dzień narodzin. Ale to tylko CHWILOWE.

"Czasami oddałabym wszystkie swoje chwilę szczęścia za możliwość bycia nieczułą skałą bez emocji."

Łzy mi lecą do oczu... Żal mi ciebie... :( Domyślam się co czujesz... Mnie zawsze mocno ciśnie w okolicach brzucha, na nim odbijają mi się wszystkie smutki. Niektórzy próbują to rozładowywać cięciem, żeby choć trochę usunąć ten chroniczny" ucisk". To kiepski pomysł. Ja próbowałem ratować się snem, żeby nie musieć już nic przeżywać, nic negatywnego. Chciałem spać całe tygodnie.

Trzymaj się okruszku <3. Twoje życie ma sens, on się po prostu na chwilę ukrył.

Ja tak nie mam. Nawet jeśli jest lepiej w pewnym momencie uderza we mnie poczcie zmarnowanych dni miesięcy etc. Nie potrafię od tego uciec, chyba bym musiała sobie pamięć wymazac. Z drugiej strony zastanawiam się jaką byłabym osobą gdybym nie musiała się użerać z tą chorobą i w którym miejscu bym się znajdowała, bo nie ukrywam nie jestem zadowolona ze swojego obecnego "ja". Czasami oddałabym wszystkie swoje chwilę szczęścia za możliwość bycia nieczułą skałą bez emocji. Przez te chorobę nie cieszę się z bycia człowiekiem ani z tego że się urodziłam.

Tak, myślę, że masz rację, ale połowiczną. Instynkt przetrwania istnieje, ale człowiek jako jedyne stworzenie może się mu sprzeciwić - sama dobrze wiesz. Ta "cicha nadzieja" mówi nam jednak nie tylko, że uda nam się jeszcze trochę przewegetować, ale że najdzie dzień, w którym wreszcie będziemy szczęśliwi. Myślę, że uda ci się wyjść z tej otchłani. Po wyjściu z niej jest się już inną, piękniejszą osobą - dzięki temu właśnie człowiek nie żałuje tych wielu miesięcy czy nawet lat w totalnej ciemności. Ja wychodzę z depresji i wchodzę w nią regularnie, bo ja ogólnie jestem po prostu osobą depresyjną. To okropny stan, ale wiem, że obecny "ja" nigdy nie ukształtowałby się, gdyby nie to przeklęte zaburzenie.

Szczerze myślę, że ta cząstka o której piszesz naprawdę istnieje, mówiąc prymitywniej taki instynkt nakazujący przetrwać. Jednak wszystko ma swoje granice, a ta choroba ma to do tego, że coraz bardziej te cząstkę dewastuje, aż w końcu odbiera nawet cichą nadzieję. Szczerze boję się że tak się właśnie stanie i ta myśl mnie przeraża.

Nie chodzi mi o marne pocieszenie, jakie dostajesz pewnie nie raz od ludzi. Chciałem tylko zaznaczyć, że jest w nas wyjątkowa cząstka, która nie pozwala ze sobą skończyć - i nie jest to wcale tchórzostwo przed śmiercią. To raczej cicha dziwna nadzieja, że przyjdzie moment, kiedy "wszystko będzie dobrze", że

Właśnie wtedy,
będzie dobrze.

Ta cząstka pomaga nam przetrwać tę otchłań i wyczekiwać w milczeniu na lepsze dni.

Cieszę się, że jesteś i że znalazłem twoje wiersze. Lubię ludzi uważających się za "nienadzwyczajnych". ;)

Jestem zmęczona. Swoją drogą jestem też świadoma, że od samego czekania niewiele się zmienia, dlatego ten happy end jest marną próbą pocieszenia. Jednak wiadomo łatwiej jest wierzyć w szczęśliwe zakończenia.