Pewna dama już od rana
była mocno zatroskana.
Otóż, gdy przed lustrem stała,
jej twarz nagle posmutniała,

bo spogląda, a na skroni
coś białego na niej szroni.
To do czerni pięknych włosów
nie pasuje w żaden sposób.

-Co tu robić? Katastrofa!
Twarz przybliża, to znów cofa
i uwierzyć wciąż nie może,
czuje się z tym coraz gorzej.

Trzeba zmienić wizerunek.
Do sąsiadki po ratunek
z desperacją pędzi dama:
-Pomóż droga! Ja tu sama

targam myśli i wariuję, 
twojej rady potrzebuję.
-Chcesz porady, mądrej kumy?
Więc poluzuj nieco dumy

 i zważ na to co ci powiem.
Już niemłoda jesteś, bowiem,
czas wciąż gna jak oszalały
nawet dla dostojnej damy.

Musisz spojrzeć prawdzie w oczy,
niech już nic cię nie zaskoczy.
Stań przed lustrem, bądź swobodna 
i powtarzaj sobie co dnia:

jestem ładna, wartościowa
moja młodość już nie chowa
się w skorupie starszej pani
ale błyszczy, ale mami

blaskiem kobiecego wnętrza,
jestem mądra i silniejsza.
I codziennie patrząc w lustro
dama zalet widzi mnóstwo.

Pewna siebie i szczęśliwa
wie, że tak już w życiu bywa,
że pomimo biegu czasu,
zmarszczek oraz siwych włosów
 

piękno człowiek nosi w sobie,
które rośnie ku ozdobie.