Oznaczenie epigramat, jest błędne, moim skromnym zdaniem.
Rozbudowany epigramat (okolicznościowy) to fraszka okolicznościowa, satyryczna.
Jeżeli, zmieniłabyś oznaczenie wiersza, na np. satyrę, lub fraszkę, wtedy tytuł stwierdzający założoną przez Ciebie - tezę, że np. artystów, poetów, pisarzy... już nie ma, czyli "Artystów już nie ma", będzie w zgodzie do treści i zostanie odebrany jako utwór satyryczny, który wyśmiewa/naśmiewa się z poziomu obecnej sztuki.
Przy oznaczeniu "epigramat", a nie jest to epigramat( podaję przykład epigramatu: "Śpieszmy się kochać ludzi,/ tak szybko odchodzą", wprowadzasz czytelnika w błąd... i czytelnik polemizuje z twoim stwierdzeniem/założeniem.
Na razie wstrzymam się z oceną i komentarzem, bo nie wiem do jakiego gatunku mam się ustosunkować. Uwagi, które przedstawiłam (w ogromnym skrócie), są tylko i wyłącznie moją czytelniczą sugestią.
Serdecznie pozdrawiam

Można by przekornie napisać że temat sztuki jest jak ocean więc każdy wiersz będzie zaledwie jego epigramatycznym liźnięciem.
Emocje to dopiero zaczyn do napisania dobrego wiersza, narzędzie zarówno potrzebne jak i mogące przesłaniać prawdziwy sens poezji a według mnie niezmiennie jest on na przestrzeni wieków taki sam: poezja ma służyć człowieczeństwu a nie w imię konieczności danego etapu je marginalizować. Łatwy dostęp do sztuki, konsumpcjonizm, technologia ułatwiająca życie mocno to nas pousypiało a jednak nadal wiersze poprzedników wydają się być ciągle aktualne, zmuszające do myślenia. Mamy tę przewagę nad poprzednimi poetami, że oglądamy sprawy z przyszłości której jeszcze znać nie mogli, lecz również w podziwie dla wielu z nich iż ich myśli są nadal takie współczesne.
Poezja nie boi się żadnych emocji, jej rolą jest odsłaniać wszystkie by to co boli było łatwiejsze do przełknięcia i przepracowania a to co raduje w niej, uwiecznione dodawało skrzydeł w trudnych chwilach życia.
Mój komentarz też z konieczności jest epigramatem niewystarczającym aby wyczerpać temat, zresztą pewnie nie mam też odpowiedniej wiedzy choć lubię literaturę, historię i sięgać do poetów którzy wydają się być wciąż obecni dzięki swojemu dorobkowi, który nam, następnym pokoleniom pozostawili.
Czas jest najuczciwszym krytykiem sztuki każdego pokolenia.
Znajomości, sympatie przestają mieć znaczenie, emocje opadają i pozostaje już tylko prawda, czy poezja nadal dociera, budzi tęsknotę, pragnienia, czy sił dodaje, wzbudza poczucie zrozumienia, czy zachwyca pięknem, a jej mądrość i świeże spojrzenie powoduje łzę wzruszenia w oku i głębokie, osobiste refleksje.
Skupiam się na pisaniu wierszy gdy zajdzie we mnie taka potrzeba, bo nie mnie oceniać co z tego jest poezją. Dobrze jest jednak ustawiać sobie poprzeczkę wysoko a choćby przez czytanie poetów których słowa przetrwały mimo upływu czasu.
Wiersz bardzo mnie zainteresował i pobudził do wielu refleksji, warto było pochylić się nad jego treścią!
Pozdrawiam serdecznie :)

Tak zawsze mawiał stary, ponad 90-letni profesor, którego znałam dawno temu. Nic teraz już nie ma , kina nie ma, poezji nie ma, muzyki nie ma. Chociaż rzeczywiście, jak się przyjrzeć poziomowi niektórych wierszy, to nawet nie wiadomo, co powiedzieć. Pozdrawiam :)

Super
Warsztat.
I teraz i dawniej liczyło się nazwisko.
Król często nagi, a podziwiają....

Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Absolutystyczne stwierdzenie o braku artystów jest zbyt daleko idące. Istnieje wielu utalentowanych twórców, którzy poszukują własnego języka i wnoszą coś wartościowego do kultury, nawet jeśli ich twórczość nie przypomina dzieł Szymborskiej czy Herberta. Sztuką jest właśnie umiejętność odnalezienia tego, co w gąszczu różnorodnych form wyrazu jest autentyczne, poruszające i wartościowe. Pozdrawiam

Wiele prawdy w tym wierszu, a jednak generalizowanie, że kiedyś artyści byli, a teraz ich nie ma, uważam za mocno przesadzone. Pozdrawiam.

Tak jak sturecki. Dodam, że to nie jest epigramat, więc niezbyt udany przykład. Poza tym są także w literaturze nowe trędy, nowe stylu. Bez nich nie byłoby postepu. Serdeczności

Szacunek za formę i odwagę. Choć nie jestem pewny czy WSZYSCY dawni poeci, którzy mieli styl, warsztat i głębię, zostali zastąpieni przez twórców przypadkowych, piszących szybko, płytko i o wszystkim „na emocji”. I nie KAŻDE: rymy, formy i sensy poszły w odstawkę, i nie do końca dziś ważniejsze jest, żeby „było o sobie”. Przykłady można mnożyć, a nawet je widać na tym forum. I nie zgadzam się, że poezja przestała być rzemiosłem, a stała się emocjonalnym selfie. Jest jak w życiu, różni ludzie, różne piszą wiersze. W czasach łatwego i wszędobylskiego lajka trudno być np. Herbertem – ale może właśnie dlatego warto próbować.
I na koniec, choć epigramat celnie punktuje zjawisko, to nie jest całą prawdą o współczesnej poezji.
6/5