W zeszłym roku sadziłeś dla nas powoje
Tak by pnąc się w górę zaglądały w pokoje
I tak by każdy okres kwitnienia
Przywoływał o Tobie wspomnienia

Skąd wiedziałeś?

Rozrosły się pięknie te Twoje powoje
Przez zasłonięte zasłony nie patrzą w pokoje
I twarze liści kierują do nieba
Im ciepła słońca a mi ciepła potrzeba.

Zmroziłeś nasz świat

Zakwitły ostatnio te Twoje powoje
I my podzieliliśmy co moje-co Twoje
A twarze kwiatów łapały promienie słońca
Nieświadome początku, nieświadome końca

Choć niemi widzowie

Dziś więdnąć zaczęły te piękne powoje
Wyrzuciłam zasłony, niech patrzą w pokoje
I nie zatruję ich dusz już swoimi łzami
Zrozumiałam- jak kruche było to co między nami.

Choć wierzyłam że jest inaczej

Dziękuję za nowy początek
Pełen motyli, żuków i innych żyjątek
Które ściągają te piękne powoje
Moje mój drogi, już tylko moje.