Ciekawie ujęte, jakby autobiograficznie...

Przybyłam też i pod ten wiersz.
Kiedyś ujęłam w słowa podobną refleksję, ale włożyłam
do szuflady.
Wiersz jest mi bardzo bliski.
Świetna poezja współczesna!
Kobieca liryka jakiej mało jest
na portalach. Peelka na rondzie...
zakołowana w kieracie codzienności.
Puenta znakomita!
6/5.
Serdeczności przesyłam

Znakomity, fantastyczny, nietuzinkowy wiersz! Autoportret (?) - taki mi bliski i znany. I ten kalendarz bez dat - mój ulubiony.
Udanego dnia :-)

Wspaniały wiersz Ulko, moje klimaty, podpisuje się pod nim dwoma rękami:):) dobrego dnia:)

Super prz dostawiona ta codzienna pogoń za życiem. Pozdrawiam serdecznie

Kinetycznie

Naznaczenie, dwie melodie
Spoleglenie, ciasne spodnie

A u Ciebie nostalgicznie
Świetnie napisane jak zawsze!

Pozdrawiam miło,
M.

Stop! Teraz długi wdech i pomalutku oddech. Kto tego nie zna? Wspaniały tekst, bo każdy się w nim odnajdzie.
Serdecznie pozdrawiam

piękny wiersz ... jest zakręcony jak te rondo ... lubię ronda od nich w głowie się kręci ..a z datami się gubię tak to już jest na emeryturze ... we wrześniu akurat organizuję spotkanie z wierszami ...27 ...2 8 ... zapraszam ... do Zabrza i możesz spełniać swoje marzenia ... pozdrawiam serdecznie ...

Świetny wiersz! Aż zakręciło mi się w głowie od tych pędzących wersów...Chyba trzeba po prostu wyjechać z tego ronda i udać się na wycieczkę do lasu....a tam w cieniu drzew, promienie słońca odnajdą drogę do marzeń...Pozdrawiam serdecznie:)

Świetnie napisane, znam to rondo.
Pozdrawiam serdecznie <3

Czasami dobrze jest się zatrzymać...albo chociaż zwolnić dla własnego dobra
Pozdrawiam

Wow! Jest super. Jest ten rytm, ten szał, tego biegu. Czuć zadyszkę... i słychać sprzeciw względem obłąkańczego nieskończonego kołowrotu. No i rymy - klasa.

Ale mnie wzięło po przeczytaniu, Twojego wiersza, też tak miałam, jak Twoja peelka, na dodatek, wszystko było na określoną godzinę, zapłaciłam za to zdrowiem i zorientowałam się późno, że przecież tak być nie musi, powrót do normalności jest trudny...
Bardzo dobry wiersz...:)))
Serdeczności moja BD:)))⭐😘

Przeczytałem, Ulcia, Twój wiersz chwilę po tym jak go opublikowałaś tutaj i od razu usłyszałem w głowie kilka dźwięków muzycznych. Cholercia, słyszałem je, ale nie mogłem dopasować... Pierwsza myśl: Raz Dwa Trzy... No, więc szukam w głowie punktu zaczepienia, ale coś mi dziś nie idzie. Rzuciłem miotłę (bo akurat ogarniałem "mój kawałek podłogi" obok przyczepy), wepchnąłem słuchawki do ucha, otworzyłem playlistę w telefonie i szukam... I szukam... I szukam... I w końcu wchodzę na plik pt. "Ulubione", włączam z szelmowskim. uśmiechem Raz Dwa Trzy w wykonaniu tekstu Wojtka Młynarskiego "Jeszcze w zielone gramy". Ufff... Jestem w domu. Odsapnąłem. Przymknąłem powieki i dałem się porwać muzyce i wykonowi mojego ulubionego polskiego zespołu. Ale... wróciłem za chwilę do Twojego wiersza. Bo warto! Warto też kochać takie kobiety jak Twoja peelka. Nawet jeśli tylko zza wierszy niedokończonych nigdy. Warto też (mówię jako facet, który już przeszedł w życiu kilka gór i kilka dolin, a nawet jedną depresję) dostrzegać takie kobiety, które między tymi kolejnymi majami, grudniami i wrześniami – są zwyczajnie piękne! Zwyczajnie! Uwielbiam to słowo. Rajstopy, klucze, tramwaje, marzenia... To wszystko jest bardziej niż poetyckie. Piękne (właśnie!) zwyczajnie. Ten Twój wiersz nie zmienia trendów poezji, nawet się niezbyt wychyla gdzieniegdzie, i właśnie dlatego jest piękny!Cudny zwyczajnością.

Ale wrzucę poniżej jeszcze tekst Młynarskiego, bo myślę, że Ty się nie obrazisz, a ten tekst warto, warto, warto czytać i słuchać. Także link do wykonu Taż Dwa Trzy, bo lubię.

Dzięki, Ulka, za tę chwilę przedłużoną przyjemności poetyckiej. 😊❤️

"Przez kolejne grudnie, maje
Człowiek goni jak szalony
A za nami pozostaje
Sto okazji przegapionych
Ktoś wytyka nam co chwilę
W skwar czy w upał, w zimie, w lecie
Szans nie dostrzeżonych tyle
I ktoś rację ma, lecz przecież
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze któregoś ranka odbijemy się od ściany
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną
Jeszcze zimowe śmieci na ogniskach wiosny spłoną
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie
Jeszcze nie, długo nie
Więc nie martwmy się, bo w końcu
Nie nam jednym się nie klei
Ważne, by choć raz na końcu
Mieć dyktando u nadziei
Żeby w serca kajeciku
Po literkach zanotować
I powtarzać sobie cicho
Takie prościuteńkie słowa
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze się spełnią piękne sny, marzenia plany
Tylko nie ulegajmy przedwczesnym niepokojom
Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją
Jeszcze w zielone gramy, choć skroń niejedna siwa
Jeszcze sól będzie mądra a oliwa sprawiedliwa
Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie
Jeszcze nie, długo nie
Jeszcze w zielone gramy, chęć życia nam nie zbrzydła
Jeszcze na strychu każdy klei połamane skrzydła
I myśli sobie Ikar co nie raz już w dół runął
Jakby powiało zdrowo, to bym jeszcze raz pofrunął
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera
Gramy w nim swoje role naturszczycy bez suflera
W najróżniejszych sztukach gramy, lecz w tej, co się skończy źle
Jeszcze nie, długo nie!"

Autor tekstu: Wojciech Młynarski

I link do wykonu:

https://music.youtube.com/watch?v=HxjG7xxt0zw&feature=shared

Czas się zatrzymać, usiąść, pomarzyć, za niczym nie gonić, bo i tak się nie dogoni. Czas by być po prostu zwyczajnie szczęśliwym :) Bardzo fajnie napisane.

takie zapętlenie prowadzić może niejednokrotnie do nijakości życiowej a to wpływa też na harmonię wewnętrzną
faktem jest że trudno zatrzymać tę karuzelę i z niej wysiąść gdy brak osoby nadzorującej tę machinę

kłaniam się
wszystkiego dobrego