po tak wielu poważnych komentarzach wychylę się:
nie chciało powiedzieć wredne lustro żem najpiękniejszą jest na świecie
walnęłam nim o ścianę - to i pękło nieco - należało mu się
a teraz pokazuje to co pokazuje - normalnie mści się - jeszcze się doczeka

uśmiechy przez przyjazne zwierciadło portalu zapewne dotrą do Ciebie

Żadna z nas nie wierzy tej tafli... a jednak...

Nie patrzmy w nią za często... dłużej niż potrzeba...

Przytulasy, Ulu.

Ciężki kaliber wiersza , ale pomysł na wiersz , świetny! Pozdrawiam serdecznie.

Nie mogę dać oceny, ale gdybym mogła oddałabym swój głos n ten wiersz.
Nostalgicznie - smutno -refleksyjny ten wiersz . Ale udany.

Czasem nie poznajemy siebie w lustrze, pod wpływem doświadczeń, bólu stajemy się całkiem innym człowiekiem. Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Ależ Urszulo piękne słowa, aż mnie wykrzywiło z bólu... ale nieswojego.

Kłaniam się pięknie... nie płacz!?

Przejmujący wiersz... wspaniale ukazałałaś w nim zjawisko wyparcia, będące mechanizmem obronnym człowieka. To niedowierzanie, w Twoim wierszu, jest tak autentycznie, że wierzymy peelce, iż doznaje uczucia jakby rozdwojenia "ja i nie ja", tytuł wiersza, stwarza też taką możliwość, w rozbitych sprawach, odbicia mogą być powielanie i zdeformowane.
Doskonały wiersz!
Serdeczności Ulko, miłego dnia:))⭐🍀🌞

Pęknięte lustro nie pokazuje już nic.
Jest jak przechodzący obok mim.
Poruszający bardzo.

Wiersz wieszczący jakieś wewnętrzne poddanie się , przegraną. Wydaje się do tego stopnia trudną kwestią że pojawiają się opory do zajrzenia w głąb w samego siebie. Tak to widzę.
Dobry wiersz.
Pozdrawiam.

Istnieją osoby, które mieszkają kilka myśli stąd i choć są jak lustrzane odbicie samych siebie, to w bardzo niewielkim stopniu są podobne wzajemnie. Pozdrawiam

bardzo ...bardzo smutny wiersz ...

Piękny przejmujacy wiersz 🌟 tak delikatnie piszesz o bólu tej kobiety z lustra, oby jeszcze odnalazła siebie w sobie.

Wiersz bardzo przejmujący. Świetnie prowadzisz czytelnika po cieniutkiej linii drżących uczuć.

Dodam jeszcze inną myśl. Mialemnkiedy takiego znajomego – madry, wyksztalcony facet, doktor teologii, działacz społeczny, przełożony prowincjalny swojego jednego z zakonów w PL, wykładowca akademicki – który wszem i wobec, choćby na kazaniach głosił taką oto prawdę, że to nie człowiek wybiera sobie imię, ale imię wybiera człowieka. Oczywiście wszystkie oczy były zwrócone na moce, o co też mu chodzi, że takie duperele z ambony wygłasza. Natomiast jest to myśl, ktora pozostaje w głowie. Im dłużej rozmyślałem i tym swoistym fenomenie, tym bardziej okazywało się, że faktycznie różne imiona pasują do konkretnych znanych mi osób (poczynając od siebie samego). Np. Łukasz znaczy: urodzony o świcie, i ja faktycznie urodziłem się rowno o 6 nad ranem. Moja myśl biegnie jednak nieco dalej niż znaczenia imion. Otóż chodzi o kwestię znaczenia słów i ich wartość. Wydaje sie, ze współcześnie mało poświęcamy uwagi temu jaka rzeczywistość niosą słowa. Bagatelizujemy kwestię realnego oddziaływania słów na rzeczywistość. Zdaje nam się, że słowa są jedynie nośnikami informacji. Zupełnie zapominamy, że słowa posiadają funkcję kreacyjną rzeczywistości. Kiedyś na studiach napisałem licencjat w temacie:"Język jako narzędzie walki o władzę." Właśnie okazuje się, że manipulanci i dyktatorzy doskonale zdają sobie sprawę z mocy słów. A my? Najczęściej dostrzegamy to przy okazji kłamstwa, a przecież słowa mogą wiele, wiele więcej...
Przepraszam Urszulo, że przy Twoim wierszu tak daleko odbiegłem od tematyki, którą poruszyłaś. Tak mi się o tych słowach i imionach nasunęło, bo zastanowiłem się, jakimi właśnie słowami myśli o sobie tą kobieta sprzed pękniętego zwierciadła. Czym w ogóle jest zwierciadło? Kogo opisuje słowo "kobieta"? Co to znaczy: kochać, wybaczać, czekać? Takie tam moje dumnie.
Pozdrówki ślę. Hej ho! 🙋‍♂️😊

Wyobraziłam sobie tę kobietę przed lustrem studiującą swoje odbicie i robiącą obrachunek z życiem...gotowy temat na obraz..." Studium postaci" A Twój wiersz przemawia do mnie autentycznością i uniwersalnością. Wszak wielu może identyfikować się z peelką...Pozdrawiam :)

PL-ka pisze o utraconej miłości lecz wciąż jest nadzieja. I tylko rysy na duszy coraz głębsze. Pozdrawiam

Ula, bardzo mnie poruszył Twój wiersz. Jest tyle kobiet, które nawet w nienaruszonym lustrze widzą tę wszyskie emocje i wspomnienia, które Ty opisujesz...
Świetne pióro. Dobrej nocy Ci życzę 🙂🍀