Witajcie :)
Bardzo mi miło, że wiersz wywołał taką dyskusję :) Przyznam, że bardzo podobają mi się Wasze interpretacje. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się pod tym wierszem tak ciekawego dialogu ale to tylko motywuje do dalszego pisania. Jak dla mnie, im więcej interpretacji, tym lepiej :) Nie ma żadnego klucza, to nie matura ;) Przemyślenia, doświadczenia, emocje, refleksje, każdy miewa inne i niech tak zostanie, bo to daje pole do różnych spojrzeń na tekst.
Bardzo dziękuję i pozdrawiam Was serdecznie :)

I wielkie dzięki Sisy za ten wiersz, jak widać, wart uwagi :)

ok . dziękuję za konstruktywny dialog :) było ciekawie

Słowa mówią same za siebie, zwłaszcza cytaty, które przytoczyłem. Staram się nie odbiegać od rozumienia słów, jak się je rozumie powszechnie. Słowa w poezji często przez sąsiedztwo innych słów zmieniają swoje znaczenie skrajnie i wtedy ich znaczenie powszechne jest zepchnięte na dalszy plan. Tu jednak tak nie jest, ponieważ wspomnianych cytatów jest kilka, które ewidentnie łączą się znaczeniowo w sugestię dosłownego pogrzebu. A w tak krótkim tekście zabarwia to całość konkretnym wydźwiękiem i to właśnie cmentarnym, nieżywym, martwym, czy to dotyczy ciała fizycznego, czy tylko jakiegoś aspektu życia człowieka.
Żeby udowodnić potencjalne istnienie "innego", nie potrzebuję dyskusji, dla mnie to po prostu dopełnienie mojej interpretacji. Uszanuj to proszę. Nie narzucam jej nikomu. Dzielę się tu, jak umiem, swoimi wrażeniami. Pozdrawiam i wal śmiało dalej tu albo gdzie indziej. Nigdy nie wiadomo, czego się dowiemy :)

nie zgodzę się rzutuje niejednoznacznie, można tu mówić o żalu po rozstaniu ale też o tęsknocie po stracie kogoś bliskiego.
Ludzie którzy doznali zawodu miłosnego cierpią w podobny sposób jak Ci których rozłączyła śmierć, dla tego chodzą w czerni jak w żałobie, i z chęcią urządzili by pogrzseb swojemu złamanemu sercu bo ono już nigdy według nich się nie zrośnie.
jednoznaczne rozróżnienie powodowało by wspomniane wcześniej "innego" a tak jest spore pole do interpretacji.

"słowa pożegnania", "zacznę chodzić w czerni", "zakopane na cmentarzu" i najważniejsze - "boję się że wszystko/kiedyś umrze" - Ta część wiersza rzutuje jednoznacznymi skojarzeniami na resztę, nie tak jasną. Ale tak to zazwyczaj jest z wierszami, że ostatnia część bywa refleksyjna, łatwo poddająca się i wręcz wymagająca różnych interpretacji. Moja jest taka, że podmiot jest na etapie pogodzenia się z minionymi latami i z tym, że to, co dzięki nim przeżył, zawsze będzie świeże w jej pamięci i nie bierze pod uwagę, że mógłby to być tylko etap, po którym w pełni dojrzałe owoce mogłyby być dla kogoś innego. Samo jednak przywołanie owoców, które "nigdy nie dojrzeją", sugeruje, że coś zostało przerwane nagle i ostatecznie. Może były dla kogoś konkretnego, kto odszedł na zawsze, zostawiając zatrzymane w czasie wspomnienia, które przecież też mogą kiedyś umrzeć, ale póki co, mają swój początek i koniec.

Ależ przeciwnie,
wręcz wprost przeciwnie!
"innego" jest tam niepotrzebne a nawet zupełnie i całkowicie nie potrzebne. i nie na miejscu
Jego obecność zaburzy strukturę i kompozycję,
zmieni sens i takie tam

Owe owoce będą mieć kogoś własnego do "bycia dla kogoś" a ów ktoś dla podmiotu lirycznego nie jest "kimś do bycia dla kogoś" dla owoców. abstrahując od tego że owoce mają nie dojrzewać

nawiasem mówiąc celna uwaga o nieobecność podmiot liryczny zwraca się nie wprost do rozmówcy liryczngo mówiąc jakby obok niego jakby rozmówcę zignorować, Moja piękna tak mówi jak chce mi szpile zasadzić niby nie do mnie a jednak do mnie. lub tak jak by rozmówcy nie było bądź był ale nie słuchał

Witaj Katarzyno :)
Ja też uwielbiam takie klimaty i zawsze gdy próbuję napisać coś bardziej optymistycznego, wychodzi smutas...
Myślę, że u mnie to jakiś rodzaj autoterapii, dlatego muszę wyrzucić te wszystkie negatywne emocje...
Dziękuję za miły komentarz, bardzo mi miło, że przeczytałaś!
Pozdrawiam serdecznie :)