Nicość to specyficzny stan jeśli można to tak określić. Niby to stagnacja, niby brak chęci do działania. Bezuczuciowość również się pojawia.
Ciekawie to w wierszu przedstawione jako brak możliwości poderwania się do góry.
Pozdrawiam.

Piękny wiersz!, który każdym wersem oddaje Twój nastrój! Smutek nie raz mocno się zakorzenia w człowieku, bywa też częścią jego natury, niektórzy są bardziej refleksyjni, mniej się śmieją od innych, pogoda mniejsze nasłonecznie, też może wpływać nostalgicznie! Z pewnością Ty sam masz jakieś wyjaśnie dlaczego jest ta Cichosza, ale piszesz pięknie:)⭐🌞

Kiedy jest się samemu cisza nie pomaga. Przeszkadza. Wtedy, jak piszesz "Powstał dzień, nie podniósł mnie" - zapadamy się jeszcze bardziej. W takich chwilach trzeba naprawdę bardzo chcieć i znaleźć skądś siły. Ciekawy wiersz. Pozdrawiam :)

To jest kolejny wiersz, na który tutaj trafiam, a który porusza mniej lub bardziej temat ciszy. Ty go ukazujesz w zupełnie inny sposób niż czytywałem to dotąd na TW. Ciekawi mnie zawsze zestawianie ciszy i pustki. Czasem nawet autorzy stawiają znak równości między ciszą a samotnością, co dla mnie jest zupełnie niezrozumiałe. U Ciebie jest inaczej. Wskazujesz na pustkę, ale nazywasz ją przestrzenią. To ostatnie słowo trochę podświadomie zakłada, czy może podpowiada jakiś ruch. Być może zupełnie niedostrzegalny ludzkim okiem, ale jednak ruch. W kolejnych wersach dostrzegam wyjaśnienie. Padają słowa: "czekałem", "powstał", "zostałem". Szczególnie do mnie przemawia ten czasownik wykieniony jako pierwszy. Czekać. Lepiej byłoby go wpiąć w ten obraz przestrzeni i powiedzieć o rzeczywistości "czekania". Jeśli dobrze pamiętam, to nasza wspaniałą poetka Elżbieta udostępniła tu kiedyś wiersz o czekaniu.
Ten letarg w jstatniej strofie wskazuje na stan zawieszenia. Nie zadziało się oczekiwane, więc nie mogło zadziała się "dalej". Ciekawy wiersz! Pozwala rozbudzić własną wyobraźnię i uaktywnić myśli. Pozwala szukać odpowiedzi i odnieść jego treść do siebie samego. Dzięki Poeto! Pozdrawiam, hej ho! 🙋🙂