nie oddam wiosny gdybym skonał
i słotna dla mnie wciąż jest piękną
pozornie - dosyć krótki romans
a jednak trafia - samo sedno

jej ścieżki wiodą właśnie tutaj
gdzie nie ma żadnych wątpliwości
i twardy kurz na zdartych butach
jest miarą wszystkich nawet prostych

dni linią życia czas rozwleką
na tarczy wrócą zapomniane
bo nikt ich nie chciał nikt nie przeciął
więc się rozleją jak atrament

na połać nieba - tam nie zgaśnie
najmniejsza cząstka konstelacji
bo nocka płonie dużo jaśniej
gdy księżyc nad jej głową zastygł

do planet przecież prosta droga
choć kiedy chęci umierają
ślad mały po nich zawsze chowam
i czasem tylko jedną mając

z mroku tej słoty się wyostrzyć
i pękać srebrem supernovej
nie oddam nigdy więcej wiosny
a kiedy zechce znowu odejść

wciąż będę czekał jej powrotu
ma to do siebie że zna drogę
to moje małe ciche votum
jest niczym święty wieczny ogień

nie oddam wiosny czarnym chmurom
choć deszcze mogą łzy tuszować
to jakby złapać sens oburącz
by pisać własny los od nowa