jak się kilka razy o tym "rdest" przeczyta to nawet jest szansa, że dochodzi - dwie pierwsze zwrotki łapią dla mnie osobiście więcej sensu, kiedy słowo "sen" okazało by się jednak słowem "sens".. ps. napisałaś mi komentarz i oceniłaś mój ostatni (czarny) wiersz - dziękuję tu, albowiem tamten jest bez komentarzy i Twój też tam zniknie.. 🐢

O kurczę! Zupełnie inne utwory od poprzednich. Moim skromnym zdaniem, te dwa wiersze mówią o śladach życia – o tym, co zostaje, kiedy nic już nie można dodać ani zabrać.

W pierwszym chcesz chyba pokazać, że największa wartość tkwi w tym, czego nie można posiąść ani odebrać – w ciepłym śladzie obecności, w dzielonej drodze, w milczącym współistnieniu. Zestawiasz w nim śmierć i cierpienie z tym, co ludzkie, jakbyś podpowiadała, że prawdziwie ludzkie są tylko czułość i pamięć. I że wszystko, co ważne, nie było nigdy nasze, a jednak zostawiło po sobie ciepło.

Drugi mówi o wspólnej wędrówce przez życie, w której symboliczny rdest – roślina, która przetrwa – staje się strażnikiem pamięci i czułości. W wersach widać: kamień-stół, termos z wodą, zieleń nut, szlak – to przedmioty codzienne, które przez obecność drugiego nabierają znaczenia. Jak dla mnie, to poetycki pejzaż trwania – pisany nie wielkimi słowami, lecz w oddechu przyrody, w „rdestach gór” – w których zostaje to, co było naprawdę wspólne.
6/5

Afi łał- jestem pod wrażeniem!
Piękne, kojące a zarazem dające tyle do myślenia.
Poetyckie.
W życiu wybieramy drogi którymi idziemy- za wybory odpowiadamy,
i bywa tak, że zmierzch dnia naszego odkrywa czy wybór był dobry