Świat pałał wiosną, kwitły bzy pachnące,
Brzegi sadzawki na pobliskiej łące
Życiem tętniły i szczebiotem ptaków;
Koncert muzyczny wybornych śpiewaków.
Mchy aksamitne kusiły pięknością,
Cała przyroda jaśniała radością.
Złote kaczeńce, mokradeł wybranki,
Z nich, jako dzieci splatałyśmy wianki.
Dęby wiekowe, chluba naszych lasów,
Dzisiaj świadkowie tamtych dawnych czasów.

Do chrześcijaństwa mieczem nawracali,
Krzyże na płaszczach krwią ofiar skalali.
Żaden z papieży nie zaprotestował,
Lecz w przeciwieństwie, często protegował.
Jarzmo krzyżackie pod osłoną krzyża…
Gdzież miłosierdzie, gdzież jest łaska Boża?
Choć w ciemnych lasach walki ostre trwały,
Tam matki z dziećmi ratunku szukały.

Ileż już wojen przeżył ten kraj dzielny?
Czas, by odetchnął po burzach lud wierny,
Gdyż na tej ziemi krwią przodków zroszonej
Maki czerwone strzegły wolność dla niej.
Tu moje gniazdko, ma ojczysta strzecha,
Czule wspominam młodości mej echa.

Siedem nas było i jeden aniołek,
Tatko siwiutki, gdyż dom pełen białek.
Często wieczorem przy zachodzie słońca
Niosła się wdzięczną nutką pieśń dziewczęca.
Rodzice nasi, z pełna motywacją,
Byli zajęci swych cór edukacją.
Wszystkie dorodne, utalentowane,
Wolą rodziców do szkół wysyłane.

Kuszą ponętnie świata nowe drogi,
Więc po kolei opuszczały progi.
Chociaż rodzinka liczebnie wzrastała,
Nasza zagroda chyżo pustoszała.
Coraz mozolniej wlokły się dni żmudne.
Rodzice starsi, na wsi życie trudne.
Często z uczelni do domu spieszyłam,
Wiedząc, jak bardzo tu potrzebna byłam.

Praca na roli mnie fascynowała,
Kontakt z przyrodą dusza ma łaknęła.

Mai był upalny, bzy pachniały cudnie,
Pracą zmęczeni spoczęliśmy zgodnie.
Słońce już zaszło, mrok pełzał mozolnie,
Niemal noc całą uczyłam się pilnie.
Tatko wieczorem w izbie mecz oglądał,
Późną godziną do łóżka się udał.

Noc była krótka, czwartek w blasku zorzy,
Gdy się spać kładłam, budził się świat Boży.
Wtedy nasz rodzic zamknął swe powieki.
Zasnął snem wiecznym, po cichu, na wieki.

Pogrzeb pospieszny, bo żar lał się z nieba,
Dom opustoszał, na nic żyzna gleba.
Pszczoły się roją, a mama w kościele.
Ja mam dwie ręce, a pracy tak wiele…

Minął rok ciężki, zagroda oddana
Państwu na rentę. Mama załamana
Widząc jak szybko, jak bezpardonowo
Rozszabrowano jej życie na nowo.

Też opuściłam me rodzinne strony,
Gdy usłyszałam serca mego dzwony.
Moje wspomnienia cenię ponad życie.
Powracam do nich w ciężkich chwilach skrycie.