Zza horyzontu niewidzialnego
Dla żyjących zbytkiem otoczonych

Spośród chórów ołtarza niebieskiego
Wystąpiłem w przekonaniu uniżonym

W natchnieniu i smutku przepełnieniu
Prośbę zaniosłem Panu Wiekuistemu

Pytanie o budowę drogi zadałem
Prowadzącej ku Wiecznemu Tronowi

W objawieniu niemym zakreślono
Granicę obszaru objętego budową

W miłosnym ku Wiekuistemu uniesieniu
Anielskie skrzydła w popiół zwęgliłem

Szat biel na czerń została przeobrażona
A jako „Czarnoksiężnik” głosząc słowa

Haseł i idei różnorodność szerzyłem
Wiedzą i odkryciami oświecając

Ludzie różnić się między sobą zaczęli
W węźle gordyjskim żyjąc splątanym

Każdy lepszy chciał być od drugiego
Samemu dostępując wieńca chwały

Wiele dóbr materialnych powstało
I spięć pomiędzy ludźmi wywołanych

Ich cienka granica przekroczona
Machiny wojennej bestię wzruszyła

Krew bliźniego sączącą się ranami
Ofiarną posokę przytuliła ziemia

Aż rozdarcie nie zostanie załatane
Smutkiem, żalem i zwątpieniem

W ludzkiego oświecenia miarę
Krzewioną człowiekowi nieprzerwanie

Odwracając się od swojej mądrości
Poszukując jedności z Pańskim Tronem

Ja, czarnoksiężnik impuls temu nadałem
Przeciwny boskiemu wytyczając trakt

A na jego krańcu postawiłem bramę
Do zbawienia budując ciernisty szlak