Dziękuje Aniele ca życzliwy komentarz, gatunek tajemniczy i urokliwy przez to, że trzeba tak wiele zawrzeć w naprawdę kilku słowach. Pozdrawiam :-)

*Od strony

Dziękuję za miły komentarz i docenienie wersów. Pozdrawiam serdecznie :-)

Ciekawy komentarz za który dziękuję. Pozdrawiam :-)

Pewne obszary rzeczywistości, mimo że odnoszą się do tego samego zagadnienia, są różnie, nieraz w przeciwstawny sposób traktowane. Dziękuję za docenienie tekstu, ciekawy komentarz i pozdrawiam serdecznie :-)

Haiku to głównie Japonia, buddyzm zen najpełniej rozwinął się w Japonii.

Bardzo dziękuję za cierpliwość, odpowiedzi na pytania i rozwinięcie myśli. Będąc szczerym miałem skojarzenia bardziej z Japonią, ale to jeszcze bardziej ciekawe skoro geneza haiku dotyczy buddyzmu. Nie twierdzę, że rozumiem osobiste odczucia, osób które to długo praktykują, ale ciekawią próby oddania złożonego doświadczenia kontaktu ze światem w tych kilku słowach (oczywiście z nastawieniem także na naturę). Będę zaglądał do tych wpisów i wspomagał się nimi przy kolejnych próbach pisania tej formy. Pozdrawiam :-)

Pisałem na portalu dość sporo o haiku, bo to forma mi bliska ze względu na pewne dawne osobiste przeżycia. Haiku jest związane historycznie z buddyzmem , a zwłaszcza z buddyzmem zen , który stanowi specyficzną jego "czystą" czyli niereligijną odmianę. Przedstawienie "życia w mieście" w europejskim znaczeniu literatury, to nie jest domena haiku. Haiku to coś w rodzaju satori (oświecenia), czyli zobaczenia "takości" świata. Haiku jakby zastępuje mistrza , który ma prowadzić czytelnika do oświecenia, czyli wglądu w byt. Trudno to wyjaśnić komuś , kto nie praktykował zen. Haiku to nie jest miniatura , która ma prowadzić do refleksji nad pięknem natury. To raczej zobaczenie natury tak jak się ją widzi w letniej błyskawicy. Przykład oryginalny bez zachowania wersów .

Nad kawałkiem białej bawełny
rozłożonej w słońcu
kłębią się chmury.

W języku polskim przyjęto kanon sylabiczny 5-7-5, który ja tez stosuje , ale który nie jest obowiązkowy. Pozdrawiam.

Witam, dziękuję za odwiedziny i pierwszy komentarz na profilu. Okej, rozumiem że każda linia czemuś służy, wprowadzić obraz, pewną ciekawość (napięcie) i na końcu spróbować naprawdę zaskoczyć bądź zszokować czytelnika. Należy również pamiętać o liczbie sylab, bo formalnie powinno ich być 17 na cały tekst (jak napisał wcześniej Mateusz Darczyk). Czy haiku musi dotyczyć samej przyrody jako takiej? Czy próba przedstawiania na jej bazie emocji, bądź powiedzmy "życia w mieście" przy poszanowaniu podstawowych zasad narusza już jego kanon? Duże litery, cóż w każdym tekście poetyckim jaki czytałem kolejny wers zaczyna się od wielkiej litery. Czy haiku jest jakimś wyjątkiem od reguły? Dziękuję za zatrzymanie się, przeczytanie wiersza, poświęcenie czasu na konstruktywną krytykę oraz docenienie niektórych aspektów mojego haiku w komentarzu. Działam dalej! Pozdrawiam serdecznie :-)

Poezję w jakimś sensie trudno krytykować, bo zawsze przedstawia jakiś obraz, bo ma wydźwięk, czasami bez wyraźnych ram przedstawionego kontekstu, bądź przestrzeni do jakich się odwołuje. Choć coś w tym jest, że zasadniczo o utworze często świadczy przede wszystkim to, jak się czytelnik poczuje podczas jego lektury. Mimo wszystko o jakichś zasadach warto pamiętać, ułatwiają pisanie właściwych, mogących oddziaływać utworów. Cieszę się, że się podobało, dziękuję za lekturę, komentarz i pozdrawiam :-)

Czytałem inne, także Twoje teksty i komentarze m.in. takie jak powyżej Kornela Passera, a także wikipedię (na niej nic poza historią i odmianami haiku nie znalazłem) i spróbowałem napisać. Muszę jeszcze bardziej zwrócić zasady na wymogi formalne tego gatunku. Dziękuję za lekturę, komentarz i konstruktywne uwagi. Pozdrawiam serdecznie :-)

i chyba 17 sylab...

Cała ludzka myśl opisując rzeczywistość słowami, określa jej aspekty będące wzajemnymi antagonistami. Dziękuję za życzliwy komentarz i powodzenia w tworzeniu własnych haiku. Pozdrawiam :-)