Doskonale rozumiem, że penetracja swojego wnętrza jak najbardziej "obiektywizuje się" dzięki wierszowi i umożliwia wtedy sprawdzenie i porównanie tych przeżyć przez czytelnika. Tak czy owak, trzeba uważać, chociażby mając na względzie los wzmiankowanej przez Ciebie Sylwii Plath (depresja i samobójstwo przez zagazowanie). W poezji bazującej na samoobserwacji swojej psychiki obowiązuje bowiem coś podobnego do znanej z fizyki zasady nieoznaczoności, to znaczy, że przedmiot obserwacji jest kształtowany przez obserwatora. Innymi słowy, im bardziej dostrzegamy w sobie rozmaite niezdrowe zawirowania psychiczne, tym bardziej te zawirowania się pogłębiają. Nie chciałbym tu przekraczać granic Twojej wolności, ale mając za sobą kilkadziesiąt lat doświadczeń z życiopisaniem delikatnie doradzałbym zwrócenie się ku temu, co obiektywne. Poezja skierowana ku istniejącemu światu wydaje się być z pozoru nudna, no i jest chyba trudniejsza, ale ja wybrałem świadomie właśnie taki sposób "poetyzowania" i zresztą tego rodzaju wiersze najbardziej lubię.... :)

Dziękuję za Twój komentarz. Choć rzeczywiście często używam poezji do eksplorowania własnej psychiki, ponieważ jest to dla mnie najbardziej autentyczna forma wyrazu siebie, to nie ograniczam mojej twórczości wyłącznie do tego wymiaru. Świat zewnętrzny również mnie inspiruje, ale to, co wewnętrzne, domaga się często pierwszeństwa. Wielu poetów, np. lubiana przeze mnie Sylvia Plath, zagłębiało się w swoje przeżycia i właśnie dzięki temu powstały poruszające, uniwersalne utwory. Dla mnie taki sposób pisania nie jest niepokojący/niebezpieczny, lecz naturalny i budujący moją autentyczność w wierszach. Pozdrawiam :)

Dziękuję, jest mi baaardzo miło! Pozdrawiam ciepło :)