Jakoś tak mam od dzieciaka,
że chcę zrozumieć świat,
więc podglądam szpaka
i jak pszczoła zapyla kwiat

Poszedłem więc do kościoła,
gdzie ma mieszkać Bóg,
wszak że ksiądz tam woła:
Kto nie chodzi, ten Boży wróg

Usiadłem w wygodnej ławce,
nastawiam audiofilskie uszy,
wychodzi pan w koloratce
Słucham muzyki, raj dla duszy

Grają stare prawdziwe organy
toż prawdziwy instrument
nie jakieś chińskie fatamorgany
prawdziwy dźwięku monument

Spoglądam na ściany
jak w muzeum Luwru
Święty jak żywy namalowany
A i posadzka że fiu fiu...

Ministrant zapalił świecę
cóż za woń rozwesela nos
Przede mną noga opuściła kiecę
ach ta figura, oczy i bujny włos

I konfesjonał czekał na ten przypadek
gdym zgrzeszył spojrzeniem
Duszy zdarzył się wypadek
zgrzeszyć choćby marzeniem

I tak zaspokoiłem potrzeby... estetyczne
A te duchowe, panie Nietzsche?
Ech, to widać pytanie retoryczne
Nie nowe, już nie dziewicze