Ręce w pięść ści­sną­łeś, przy schy­lo­nej gło­wie,
chcesz za­głu­szyć w sobie wrogą myśl, co krąży -
gdy roz­pacz na krze­śle sia­dła w ciszy obok,
ścia­ny prze­ra­żo­ne też za­mknę­ły oczy.

Tylko wokół pust­ka i te mury grube,
któ­rych prze­bić dzi­siaj sztu­ki nie po­sia­dłeś.
Któż cię w niej usły­szy, kiedy sam się gu­bisz,
z duszą za­plą­ta­ną, co ugrzę­zła w ba­gnie?

Jak się masz wy­do­stać, jak wy­krzy­czeć żale,
kiedy w gar­dle nie­moc szpo­ny za­to­pi­ła.
Wszyst­ko ja­kieś blade, w sza­ro­bia­łej bar­wie,
tylko ni­cość wokół sa­mot­ność owija.

Ni­czym wrona kra­cze, co dzio­bie od środ­ka,
wprost do ucha szep­cze i roz­ry­wa trze­wia.
Odejdź, pro­szę. Zli­tuj się nade mną, roz­stań!
My­ślisz - Boże pomóż, mojej duszy prze­bacz.

Jeśli mi po­mo­żesz, może się udźwi­gnę,
a ten cię­żar, który przy­lgnął, plecy gnie­cie -
jesz­cze raz od­rzu­cę, my­śląc, że moż­li­we
nawet grubą ścia­nę z cza­sem bę­dzie prze­bić.



***

Wiersz inspirowany wierszem Ryszarda Winczenki o tym samym tytule,
niestety Autor chyba go sprzedał, nie znalazłam go w necie,
kiedyś byliśmy razem na pewnym portalu, gdzie było miejsce na prezentowanie
nie tylko poezji, ale też malarstwa czy muzyki.
no i wiem, że Ryszard był z mojego wiersza zadowolony,
co oczywiście mnie ucieszyło.
Dodam że obraz był w tonacji szaro białej.
Przedstawiał mężczyznę siedzącego na krześle z podpartymi rękami
o brodę, jakby w stanie lęku czy depresji, ale sumie
to każdy mógł go sam interpretować na własny użytek, z własnym
jego odbiorem. W każdym razie jest to moja luźna interpretacja,
żałuję, że nie mogę dać linku do obrazu, portal, na którym był prezentowany,
też już od dawna nie istnieje :(