Są w Polsce miejsca, gdzie lasu gęstwi się kępy,

Wielkie, dzikie obszary, nieskażone dla każdej stopy.

Takie właśnie Borów Tucholskich dusznych i ciemnych zakamarków,

Gdzie drzewa jak olbrzymi stoją okazy i owoców mnóstwo znamion.



Tutaj jest brzóst, świerk, dąb, a nawet i lipa,

Która zacnie wiatrom swe gałęzie przewija,

Szumią ostrokrzewy i łany żółtego zbóż,

Tutaj lasy, co gęste jak gąszcz, stare jak kamień, kadzidłowe.



W Borach Tucholskich dzikie zwierzęta żyją,

Myśliwym nie łatwo ich zebrać na polowaniu,

Bo niedźwiedzie, wilki, łosie i żubry,

Są nie tylko mocne, ale też w swej skuteczności sprytni.



Takie są Borów Tucholskich dusznych zakątki,

Gdzie ptaki śpiewają, a dzikie bestie się ukrykają,

Gdzie przepływa Wisła wolna i gruntownie,

Kręci się przesycona wilgocią tabuny owiec.



I choć nie wszyscy lubią takie lasy,

Dla mnie są one prawdziwą siłą i zadumą,

Bo tylko tam natura rządzi po swojemu,

Przyroda w Borach Tucholskich doznaje chwały i uznania.