Witaj Słowniku Polny :) Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w Twoim nicku powinien być raczej słowik niż słownik, chociaż słowiki znam tylko ogrodowe, o polnych nic mi nie wiadomo, ale to Twój nick, więc już się nie czepiam :) Mieszkam blisko lasu, przyroda podchodzi do okien, na podwórka sąsiadów zaglądają również niektórzy mieszkańcy lasu, więc czuję klimat Twojej piosenki. Czytałam Twój dolny przypis i myślę, że tak na przyszłość możesz pisać, że wiersz jest wolny, lub rymowany, jeśli taki będzie, a np. w przypisie górnym lub dolnym dodawać wzmiankę o tym, że publikowany tekst jest piosenką. To taka moja propozycja :) Widziałam, że już się zadomowiłeś na naszym Portalu, więc nie pozostaje mi nic innego jak tylko zachęcić Cię do kolejnych publikacji i do dalszej aktywności na forum :) Do spotkania między wersami:) Pozdrawiam wieczornie :) Łezka

Podobają mi się zwłaszcza te zagaje (i w ten sposób - zagajać - próbować nawiązać rozmowę) - "Pod okna zimny las podchodzi" .
W kontekście ostatnich zdarzeń "las" zmienił swoje znaczenie.
W środę napisałam taki wiersz, w którym m.in :

"Sny są dziś kwadratowe
tak jak poduszka twoja pod głowę.
Tak jak dom widny bez gwiazd o brzasku,
saren spłoszonych, ludzi w potrzasku."

"Dni mają tylko... (...) wróg przechodzień" - to także jest ciekawe, pomimo iż tylko dziewięć godzin, można i tak odczytać, iż to właśnie dzień może być bardziej wrogi, mroczny od nocy (rzeczywistość dnia może bardziej oszałamiać.

Ładny wiersz. Pozdrawiam :-)

Bardzo intrygujący tekst, w którym natura staje się metaforą czegoś więcej a "podchodzący pod okno zimny las" swego rodzaju wyrzutem (być może sumienia) człowieka, wyrzutem dla człowieka. Twój wiersz można odnieść do sytuacji, z którymi boryka się współczesny świat, a zbliżający się las skojarzył mi się z "Makbetem", co dodatkowo podkreśla dramatyczny wydźwięk utworu.

Świetnie się czyta ... a metafory super ... noc jak długie miecze ... przypomniałeś mi te dwa z bitwy pod Grunwaldem ...

Witaj :)
Wiersz bardzo ładny, z melancholijną nutką. Kiedy dotyka bezsenność noce bardzo się dłużą, a na wierzch wychodzą smutki...
Pozdrawiam serdecznie :)

Pełen melancholii jest Twój wiersz - może to z powodu smutnych oczu saren?
Podoba mi się ten jesienny obraz.
Pozdrawiam :-)

Wolność zagrożona, zamiast miłości i szacunku, strach i wróg. Ostatnio jest to bardzo widoczne, oby dojrzeli to ślepcy. Pozdrawiam

Cześć!
Świetny debiut, zwłaszcza ujął mnie metaforami - wyszukanymi i dopracowanymi. Lubię w wierszach czuć się jak taki zagubiony człowiek, co to dopiero musi znaleźć właściwą drogę do puenty. Dzieje się tak najczęściej przy utworach, które mają ten swój sens dość mocno ukryty właśnie pod metaforami, ale to sprawia, że umysł aż rwie się, by rozpracować tekst, by zwyczajnie poczuć go, przeżyć.
Odkąd przeczytałam opowiadanie K. K. Baczyńskiego pt "Zwierzęta Pana Joachima" sarna kojarzy mi się z wolnością, w Twoim zaś utworze dostrzegam może nie odwrotność, ale jakby mimo tej wolności - tak przecież upragnionej - pojawia się smutek w oczach sarny, i to jest dość mocno przygnębiająca wizja. Podobne odczucia mam przy dwóch ostatnich wersach. Generalnie cały wiersz jest dla mnie naprawdę dobry, ma w sobie coś, co trzyma w napięciu, nad czym chce się pochylić, i potrzymać dłużej w myślach. Zostawiam pozdrowienia i powodzenia na portalu.