Twoje Wiersze - NIE DO KOŃCA KATOLIK

Kakashi Hatake

cztery dni temu

Zaszczepiono nas w wiarę w gościa, którego nie znamy... Pozdrawiam.

sturecki

cztery dni temu

Tak, z pieczątką sumienia i podpisem losu, choć czasem bez możliwości reklamacji.

Kakashi Hatake

cztery dni temu

I rachunek do pokwitowania...

sturecki

cztery dni temu

Tak, jakbyśmy wszyscy mieli ufać listonoszowi, który nigdy nie przyniósł listu – a mimo to co roku stawiamy mu talerz przy stole.

myszulek

pięć dni temu

Twój wiersz to głęboka refleksja nad wiarą i duchowością, pełna emocji i metafor. Zręcznie łączysz obrazy religijne z osobistymi doświadczeniami, tworząc poetycką opowieść o poszukiwaniu sensu i tożsamości w obliczu wątpliwości. To utwór, który zachęca do zastanowienia się nad własnym miejscem w świecie i relacjami z wiarą. Dziękuję za podzielenie się tym wyjątkowym wierszem.

sturecki

pięć dni temu

Taka reakcja nadaje wierszowi drugi oddech, sprawia, że przestaje być tylko moim głosem, a staje się wspólnym pytaniem.
Cieszę się, że dotknął Cię właśnie w tym wymiarze, gdzie wiara spotyka wątpliwość, a sens musi być odnaleziony, nie tylko przyjęty.

zmis

2025-04-15

Wątpliwości w wierze ma każdy myślący człowiek, który pogłębia swoją wiedzę, ponad to, co usłyszy z ambony. Jeśli na tej wiedzy poprzestaje, popada w ortodoksję. Kto ma ochotę pogłębić swoją wiarę sięga głębiej i wtedy znajduje niezgodności w Pismach Świętych i naukach. Nasza wiara została ukształtowana w początkach czwartego wieku przez cesarza Konstantyna i współczesnych mu biskupów. Późniejsi hierarchowie nie starali się korygować tego co dostawało się do podstaw wiary, w wyniku błędnych przekładów z wykorzystywanych w bibli i pismach świętych języków.

sturecki

2025-04-15

Ot, klasyka: myślący wątpi, wątpiący szuka, a szukający … trafia na Konstantyna z redakcyjnym ołówkiem. I jak tu wierzyć, skoro fundamenty wiary były kładzione bardziej politycznie niż duchowo? Z ambony słyszysz echo, ale głos prawdy brzmi ciszej, zwykle z przypisów i apokryfów.

Larisa

2025-04-14

Bardzo poruszający wiersz!
Obrzędy pozostają najsilniej wkodowane w czucie wiary... zostają na długo w sferze duchowej. Odnośnie zwątpienia, czy wątpliwości, one też w nas tkwią i czasami uwierają.
Człowiek jako istota myśląca, czasami nie radzi sobie ze swoją duchowością i to jest naturalne. Kościół jako świątynia, budowana przez ludzi dla chwały Boga, będąca świadectwem wiary... przyciąga, a z drugiej strony wierni patrzą przez lichtarze na zło tego świata. Raz wierni są bliżej wiary, a innym razem stoją w oddaleniu.
Refleksyjność tego zjawiska, bardzo dobrze wyraża puenta.
Jeden z lepszych Twoich wierszy!
5/6.
Serdecznie pozdrawiam

sturecki

2025-04-14

Bardzo dziękuję za te głębokie i trafne słowa .. aż trudno dodać coś więcej. Wiara to nie linia prosta, to droga z nawrotami, ciszą i pytaniami. A obrzędy, jak kotwice, które czasem trzymają nas w porcie sensu, gdy wszystko inne się chwieje.
Cieszę się, że ten wiersz tak mocno z Tobą zarezonował, bo to największa nagroda dla słów.

Izka1^(*)

2025-04-14

I tak pozostaniemy z naszymi wątpliwościami do konca naszych dni (ale moze do początku czegoś innego) Pozdrawiam serdecznie

sturecki

2025-04-14

Pięknie powiedziane ... może wątpliwości to nie kres, lecz brama do czegoś większego, co dopiero się zaczyna.
Pozdrawiam równie serdecznie z nadzieją na dobre „potem”.

Jastrz

2025-04-14

Wątpliwości miewa każdy. Jednak istotne jest to, że wiara potrzebuje tajemnicy. Rezygnacja z łaciny w liturgii obniżyła nieco stopień tajemniczości religii, a więc podkopała naszą wiarę.

Jastrz

2025-04-15

Tak się zaczynała przedsoborowa msza św.

sturecki

2025-04-14

Przetłumaczyłem owe słowa, które są pragnieniem zbliżenia się do Boga, który jest źródłem radości i odnowy duchowej.

Jastrz

2025-04-14

- Introibo ad altare Dei.
- Ad Deum, qui laeficat juventutem meam...

sturecki

2025-04-14

Tak, tajemnica to nie mgła, ale głębia, w której rodzi się szacunek i zachwyt. Łacina, choć niezrozumiała, niosła właśnie to poczucie sacrum, że jesteśmy wobec czegoś większego, czego nie da się do końca wypowiedzieć. Kiedyś byłem ministrantem i musiałem umieć ministranturę po łacinie ... do dziś pamiętam fragmenty.

LydiaDel

2025-04-13

Źle by było, gdybyś nie miał żadnych wątpliwości. Tak jesteś mi bardziej „człowieczy”. Nigdy nie otrzymamy odpowiedzi na nasze rozmyślania, więc nie pozbędziemy się ich.
Wydaje mi sie, że już tytuł dawno przeskoczyłeś. Ten „koniec” już dawno minął, jesteś krok, może dwa dalej. 6/5 Serdeczności

sturecki

2025-04-13

Rzeczywiście, może „koniec” był tylko przystankiem, nie stacją końcową. A wątpliwości? To tlen dla duszy, która wciąż chce iść dalej, mimo że mapa jest niepełna.
Dziękuję.

Elżbieta

2025-04-13

Mam takie wrażenie, jakbyś kolejnymi wierszami swojego cyklu"zdejmował warstwa po warstwie", tylko się nie obrażaj, pomyślałam o obieraniu
cebuli, by w końcu dobrać się do sedna
w tym wierszu! A wątpić jest rzeczą ludzką, jeśli coś, z tego wynika dla prawdy, której się szuka.
Pozdrawiam serdecznie, Stanisławie:)🌟

sturecki

2025-04-13

Ależ skąd obraza ... cebula to piękna metafora. Łzy przy niej to nie wstyd, tylko znak, że coś prawdziwego się zbliża. A im więcej warstw zrzucimy, tym bliżej jesteśmy siebie ... i tej prawdy, co nie boi się wątpliwości.
Dziękuję.

hibiskus

2025-04-13

Witaj,
Amen...

Nie jesteś w tym sam...

Pozdrawiam serdecznie.6/5

sturecki

2025-04-13

Czasem to jedno „Amen” potrafi brzmieć jak ciche westchnienie zwątpienia, a nie przekonania.
Nie jesteś sam – wielu z nas kluczy gdzieś pomiędzy wiarą a pytaniami, między tradycją a osobistym odczuciem sensu.
A ja myślę, że to zupełnie ludzkie – być nie do końca, a jednak wciąż w drodze.

andrew

2025-04-13

...
miłość i grzech
spotkały się przy
krzyżu Jezusa

dwadzieścia
kilka wieków
nie mogą
znaleźć zgody
...
Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

sturecki

2025-04-13

Piękna miniatura ... dwie siły, co biją się w człowieku od zawsze, a krzyż nie rozdziela, tylko przypomina.
Pozdrawiam z uznaniem dla tej poruszającej prostoty.

Synchroniczność zdarzeń ^(*)

2025-04-13

Tożsamość jest tylko jedna. Ludzka.
Inne kaznodziejskie podziały nie mają sensu bo dusze są identyczne

sturecki

2025-04-13

Pięknie powiedziane ... paszporty, przekonania i podziały to tylko naklejki. Dusza? Ma zawsze ten sam kod i jest nim człowieczeństwo.

dAMVid

2025-04-13

Ten wiersz to miazga 6/5

Mam bardzo podobnie choć jestem chyba jeszcze bardziej wątpliwy. Na szczęście nie kpię już z religii i nie zrzucam wszystkiego co niedobre na Boga i Kościół. Pozdrawiam

sturecki

2025-04-13

To ważny krok ... przestać kpić, zacząć rozumieć, nawet jeśli nadal się wątpi. Bo dojrzalsza wiara to ta, która przeszła przez ogień wątpliwości, a nie ta, która nigdy nie drgnęła. Pozdrawiam Cię serdecznie.

rzabaprzezrz

2025-04-13

Mam wrażenie, że bardzo osobisty wiersz, więc doceniam bardzo tą otwartość i szczerość. Wątpliwości są oczywiście naturalne, a poddawanie krytycznej refleksji swojej wiary jak najbardziej zdrowe, chroniące od fanatyzmu. Natomiast ja odczuwam tu inny niepokój, pewną pułapkę, trwanie w wątpliwościach jako wygodnej sytuacji wewnętrznej, bo będąc wciąż tym "poszukującym" można dystansować się od wszystkiego, wszystko poddawać wątpliwości i stać wciąż 'w rozkroku", nie podejmując odpowiedzialności za swój wybór drogi. Pozdrawiam serdecznie, dobrego dnia:)

sturecki

2025-04-13

Świetna ta Twoja obserwacja, bo choć wątpliwości są zdrowe, to ich bezpieczne gniazdo bywa pułapką. Trwanie w stanie „jeszcze nie zdecydowałem” potrafi uśpić sumienie i odroczyć odpowiedzialność w nieskończoność. Czasem trzeba po prostu ruszyć, nawet jeśli droga nie jest do końca pewna, bo prawda często objawia się dopiero w ruchu.

Odyseusz62

2025-04-13

Bóg jest w prawdzie
nie w dogmatach
Gdy prawdę odnajdziesz
Po twoich kłopotach.
Pozdrawiam.

sturecki

2025-04-13

Pięknie ująłeś myśl ... bo dogmat może milczeć, ale prawda zawsze mówi wprost. I wtedy nawet cisza przestaje być ciężarem.

klaks

2025-04-13

"Nie do końca katolik", ale być może prawdziwy chrześcijanin, który wychodzi z pustej powtarzalności obrzędów, szukając żywej wiary.
Pozdrawiam serdecznie 6/5

sturecki

2025-04-13

Właśnie tak ... mniej kadzidła, więcej serca. Chrześcijanin nie z metki, tylko z miłości w działaniu.
Pozdrawiam.

Marek Żak

2025-04-13

Wątpliwości są czymś normalnym, bo rozum przekonują definitywnie twarde fakty, a i te nie wystarczają wielu dla zrozumienia prostych prawd. Jeśli jednak nawet najsłabsza wiara skłania nas do czynienia dobra, niebo to widzi i ceni.
Ciekawe i osobiste rozważania. Pozdrawiam.

sturecki

2025-04-13

Pięknie powiedziane ... nawet wiara wielkości ziarnka, jeśli kiełkuje w dobru, świeci mocniej niż niejedna dogmatyczna pochodnia. Dziękuję i również serdecznie pozdrawiam.

Zenek 66 Sielski

2025-04-13

Witaj Staszku
Dałeś wiele do przemyślenia w tym wierszu
Lecz moje motto to:
Gdy trwoga to do Boga!
Pozdrawiam serdecznie

sturecki

2025-04-13

Witaj. Twoje motto to klasyka życia i modlitwy awaryjnej.
A ja dodam: obyśmy trafiali do Boga nie tylko na sygnale!

Krystek

2025-04-13

Wiersz zatrzymuje w refleksji i zadumie.
Śle moc serdecznych pozdrowień:)

sturecki

2025-04-13

Dziękuję. Niech ta zaduma trwa, póki nie przemówi wieczna cisza.
Ślę równie ciepłe pozdrowienia.

Rosa

2025-04-13

Dzieci nie są tak naprawdę świadome tego, co dzieje się w kościele. A chodzą do niego zazwyczaj z nakazu rodziny. Bardzo refleksyjny przekaz.
Pozdrawiam:)

sturecki

2025-04-13

Prawda ... dzieci słyszą dzwony, ale nie rozumieją echa. Wiara z przymusu rzadko dojrzewa, częściej cichnie.

JoViSkA

2025-04-13

No cóż błądzić, to rzecz ludzka, ważne aby się w końcu odnaleźć...
Pozdrawiam Staszku

sturecki

2025-04-13

Tak. Bo łatwiej wzdychać do gwiazd niż sięgnąć po to, co świeci tuż obok. A cuda? Często przebrane za zwykłe dni ... trzeba tylko im uwierzyć, zanim odejdą niezauważone.

JoViSkA

2025-04-13

Oczywiście...trzeba uwierzyć, że jest w zasięgu ręki i że wystarczy po nie sięgnąć...wiara czyni cuda, a ludzie wciąż niedowierzają :)

sturecki

2025-04-13

Chcesz powiedzieć, że szczęście nie pyta, czy masz czas, ono po prostu czeka, aż przestaniesz się wymigiwać?

JoViSkA

2025-04-13

to tylko wymówka...czas na szczęście musi się znaleźć...

sturecki

2025-04-13

Zgadza się ... tylko czasem trzeba go złapać za fraki, zanim znów ucieknie w „jutro”. Poza tym, tak mówią ci, co mają marzenia i dużo czasu.

JoViSkA

2025-04-13

Czas na realizację marzeń zawsze jest...:P

sturecki

2025-04-13

Już widzę ... krzywy ganek, skrzypiące schody i zapach starego drewna w słońcu. A na ścianie cień marzeń. Teraz tylko młotek, serce i trochę czasu i będzie mój. Tylko czasu mało.

JoViSkA

2025-04-13

Zwizualizuj go sobie, a potem zbuduj :)

sturecki

2025-04-13

A odnaleźć się to jak wrócić do domu, który był cały czas w nas. Gdzie ten mój dom?
Pozdrawiam ciepło.

eSka

2025-04-13

wątpienie, kryzys wiary, bunt, odchodzenie, powroty to wszystko czyni nas ludźmi.
wiersz b. dobry!
S

sturecki

2025-04-13

Dokładnie ... Bóg chyba bardziej ceni tych, co pytają i wracają, niż tych, co nigdy nie odeszli, bo nawet nie ruszyli w drogę. Dzięki za dobre słowo!

jobo

2025-04-13

Nie do końca katolik
Nie do końca wierzący
Obrzędów i kadzideł
Głód nieustający
Eskapizm to zaułek
Cudnej powszedniości!
Znakomitości istnienia
Przaśnej normalności
Szczegóły codzienności
Cegiełki powszednie
Egzystencję produkują
Taką że śmierć blednie

I jeszcze ten szac itd.

sturecki

2025-04-13

Pięknie to ująłeś. Wiara nie z modlitwy, lecz z łyżki zupy, z westchnienia nad praniem, z wąchania chleba.
Nie całkiem święty? Ja z pytajnikiem. Ty z wykrzyknikiem. ... tym bardziej ludzki. A szacunek? Zasłużony, jak na wierzącego jedynie w cud codzienności przystało.

Bożena Joanna

2025-04-13

Upadamy i podnosimy się, itd. Jednak katolicyzm w nas tkwi jak mantra w buddyzmie.
Pozdrowienia

sturecki

2025-04-13

Tak jest ... upadek, pacierz, powstanie … i znowu od nowa. Katolicyzm w nas jak dzwon: czasem bije, czasem dźwięczy w tle. Pozdrawiam równie rytmicznie!

jobo

2025-04-13

Bo!
We mnie nie tkwi, bo mi Pomógł ksiądz -pedofil, byłem ministrantem, wyprawiał z nami jak to pedofil, mały byłem i głupi, ale wnioski zostały, 2+2 =wygrane życie,
bez wiary w cuda.

Groschek^(*)

2025-04-13

Stasiu.. zauważyłem, że zaczynam oceniać Twoje wiersze w rewanżu.. - sam czasami wchodzę sobie na wiki, żeby przypomnieć co to jest poezja - zjeżdżasz z toru dzieląc się z nami swoimi przemyśleniami, które i tak brną do nikąd - gdzie w tym wszystkim ma znajdować się poezja to Twój rebus 🦏

sturecki

2025-04-13

Pewnie moja poezja jest w innym zbiorze wypocin. Do świąt nadal będę zjeżdżał z boskiej góry w bezpoetyckie doliny.

jobo

2025-04-13

Das is recht!

Groschek^(*)

2025-04-13

* donikąd

Waldi1

2025-04-13

dopisałbym tylko Amen i to by wystarczyło ... czy nie dokończa to się okaże w praniu ...gdy nadejdzie czas ziemskiego rozstania ... a staniesz przed Majestatem Najwyższego z pokorą ... On Ciebie zapytam Stanisławie szukałeś mnie mając wątpliwości ... a Ja Ciebie odnalazłem idź do swojego pokoju i tam się rozgość ... itd ... Kiedyś pisałem taki wiersz ...Panie dlaczego świat taki jest dlaczego zadałem Mu w nim cały czas pytania dlaczego i gdy stanąłem przed Jego tronem ... On zapytał mnie dlaczego go nie rozumiałem dlaczego itd ... pozdrawiam serdecznie Dobranoc ... więc Ufam Jezusowi i nie inaczej ...

sturecki

2025-04-13

To piękne ... rozmowa z Bogiem nie musi być bez pytań, by była prawdziwa. Czasem najgłębsza modlitwa to właśnie „dlaczego”, szeptane przez łzy i wątpliwości. A odpowiedź … może być właśnie taka, jak w Twoim wierszu: cicha, pełna czułości ... „rozgość się”.

Kornel Passer

2025-04-13

Tak po prawdzie, to chyba większość z nas przyznających się do chrześcijaństwa, jest nimi "nie do końca". Nie sposób w naszych czasach być uczciwym intelektualnie i jednocześnie nie doświadczać codziennych wątpliwości w kwestiach swojej wiary. Owa stałość i pewność często jest oznaką fundamentalizmu, którego szczerze nie znoszę, bez względu na to czy chodzi o fundamentalizm chrześcijański, muzułmański czy też o pokrewny mu fanatyzm ateistyczny, czy antychrześcijański. Wszyscy ci " nieomylni pewniacy" są dla mnie podejrzani. Ciekawy wiersz. Wykorzystam okazję i przeproszę tu Ciebie za skasowanie swojego ostatniego wiersza, do którego dałeś swój wartościowy komentarz. Nie muszę chyba dodawać, że skasowanie wiersza nie miało z nim nic wspólnego. Pozdrawiam:)

sturecki

2025-04-13

Dziękuję za szczerą i mądrą wypowiedź pełną tego, czego dziś najmniej: intelektualnej pokory. Wiara bez wątpliwości bywa ślepa, a pewność bez refleksji jest niebezpieczna. A za wiersz? Nie przepraszaj, bo słowo raz puszczone w przestrzeń i tak zostaje, choćby tylko w pamięci czytającego.

jobo

2025-04-13

Kornel!
Głos twój cenię niezmiernie, sam wiesz, ale tu jest sprawa prosta. Miliardy istnineń wierzą w coś na siłę posklejane. Pisane pod polityczne zamówienie na przestrzeni kilkuset lat. Tylko trud egzystencji większosci każdej populacji powoduje że ta choroba po prostu nieustannie istnieje, a że podstępnie oferuje kuszącą nieodpowiedzialność za swe myśli i czyny to mamy heroinę heroin, znieczulenie na logikę, na uczciwą ocenę rzeczywistości. Transcendencja czyni z
ludzi impotentów zarządzania świadomością, jad transcendencji , gangrena logicznego myslenia pustoszy mózg. = Jeśli coś tak doskonałego istnieje,
to nie jest takie po ludzku nikczemne!!
szac

Logowanie

NIE DO KOŃCA KATOLIK

Ocena wiersza

Treść

Warsztat

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Autor poleca

Inne wiersze z tej samej kategorii

Inne wiersze tego autora

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji