X
Między wersami
wolny
2025-07-28 00:12
Leży na półce,
pokryta kurzem jak cieniem czasu,
nieproszona do rozmowy,
choć w niej tyle zostało do powiedzenia.
Jej strony są zmęczone,
zgięte w miejscach, gdzie ktoś kiedyś chciał zapamiętać,
może uratować jakiś fragment
przed zapomnieniem.
Litery bledną,
jak wspomnienia, które zbyt długo nie były wypowiadane.
Między wersami — cisza.
Ale to nie jest milczenie.
To oddech kogoś, kto wiele przeżył
i nie musi już nic udowadniać.
Zmarszczki papieru
przypominają skórę — suchą, kruchą,
choć wciąż trzymającą się życia.
W środku — chaos i porządek,
nadzieja i rezygnacja,
jak w człowieku, który przeżył siebie samego.
Nie ma końca, tylko zamknięcie okładki.
Nie ma morału, tylko ostatnie zdanie,
które wybrzmiewa długo
po tym, jak zamilknie głos czytelnika.
pokryta kurzem jak cieniem czasu,
nieproszona do rozmowy,
choć w niej tyle zostało do powiedzenia.
Jej strony są zmęczone,
zgięte w miejscach, gdzie ktoś kiedyś chciał zapamiętać,
może uratować jakiś fragment
przed zapomnieniem.
Litery bledną,
jak wspomnienia, które zbyt długo nie były wypowiadane.
Między wersami — cisza.
Ale to nie jest milczenie.
To oddech kogoś, kto wiele przeżył
i nie musi już nic udowadniać.
Zmarszczki papieru
przypominają skórę — suchą, kruchą,
choć wciąż trzymającą się życia.
W środku — chaos i porządek,
nadzieja i rezygnacja,
jak w człowieku, który przeżył siebie samego.
Nie ma końca, tylko zamknięcie okładki.
Nie ma morału, tylko ostatnie zdanie,
które wybrzmiewa długo
po tym, jak zamilknie głos czytelnika.
