Dzisiaj miałem dzień milczenia. Siedziałem w przestronnej kuchni i obserwowałem jak Mila smaży dla mnie jajecznicę. Tylko z jednego jajka. Mila wie, że jestem uczulony na jajka. Krzątała się wesoło przy kuchence, a na sobie miała zgrabnie dopasowane dżinsy. Nie żebym coś i w ogóle. Spokojnie. Po prostu stwierdzam fakt, że pięknie w nich wyglądała. Jej kolor włosów pokochałem już dawno temu. A może to jak tworzą burzę loków.

Milena w końcu usiadła przy stole na przeciwko mnie, a ja zanurzyłem widelec w ściętym białku i potem przegryzałem kromką chleba. Mila mówiła do mnie, a ja spoglądałem jak jej usta układają się w słowa. Uśmiecha się. Patrzyłem w jej roześmiane oczy i czułem jak wypełnia mnie spokój i współgra sennie z otoczeniem. I jak tonę w jej spojrzeniu.

- Ej. Ty mnie w ogóle słuchasz?

Ocknąłem się.

- Oczywiście. Zawsze Cię słucham - odparłem szybko.

Z tym "oczywiście" to trochę skłamałem. Takie słodkie kłamstewko. Które nic nie znaczyło z tym, że naprawdę "zawsze" ją słucham.

Został mi jeszcze ułamek sekundy by wybrnąć. Intuicyjnie wyciągnąłem dłoń do Mileny. Otwartą, ciepłą, myślę, że na swój sposób delikatną. Natychmiast położyła na niej własną, a jej oczy śmiały się do mnie. Siedzieliśmy tak w milczeniu.

Tak jak mówiłem na początku. Dziś miałem dzień milczenia.