Wiersz w połączeniu z tagiem "pandemia" nie brzmi zbyt optymistycznie. Wszyscy w jakiś sposób czujemy się wyobcowani, mniej lub bardziej izolujemy się od innych ludzi, nie angażujemy się w życie towarzyskie, które powoli zamiera... Chcemy być bezpieczni, chcemy chronić swoje rodziny i to jest całkiem normalne, ale w tym, co teraz się dzieje jest coś jeszcze... Bardziej skupiamy się na sobie, na swoim wnętrzu, odkrywamy na nowo, jacy naprawdę jesteśmy i na co nas stać... przestaliśmy gonić nie wiadomo za czym, a odkryliśmy radość z bycia "tu i teraz", nasze plany nie sięgają zbyt daleko w przyszłość, ale pandemia kiedyś się przecież skończy i będziemy musieli na nowo nauczyć się wychodzenia "do ludzi"... Czy pandemia zmieni nas na lepsze, czy na gorsze? Ja staram się żyć dniem dzisiejszym, cieszyć się każdym kolejnym, cieszyć się drobiazgami i choć nadal jestem zachłanna na życie, robię wszystko by się nim nie zachysnąć. "Teraz" to najpiękniejsza chwila naszego życia :)