Spójrz na mnie… ― widzisz mnie? Twoje oczy są takie puste, pełne czarnej otchłani…

Szalejąca wokół cisza anihiluje każdy,
nawet najmniejszy odruch życia…

Za oknem wiatr ―
oddech
przestrzeni…
… migotliwa, gwiaździsta noc…

Przytulam się do drzewa, wyczuwając porami skóry chropowatość kory…

Słyszę szum płynącej w żyłach
krwi…

Jest tu kto?
Czy ktoś tu jest?

Przywierają do moich ust
― twoje spierzchnięte gorączką usta…

Przychodzisz każdej nocy ― martwa… Nieulękła śmierci, całkowicie wolna…

Kochasz mnie, prawda?
Powiedz,
że mnie kochasz…

Powiedz to,
Jewgienijo…

Gałęzie kreślą kręgi,
tak bardzo wolno…
… tak bardzo powoli…

…

Uchylam drzwi ― stoisz na schodowej klatce…

… zaciskam
powieki…
Otwieram
― nie ma ciebie…

Niedowidzę, ponieważ przeskoki czasu
załamują obraz…

Dotykam ścian mrocznych pokoi, szukając ciebie wśród drżących pajęczyn i drobin kurzu…

Skrzypienie podłogi ―
zwiastuje
― przybycie tęskniącej duszy…

… odwracam się… ― rozwieram z uśmiechem ramiona…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-07-18)