Jestem tutaj. Jestem tu… Gdzież ty? Mów do mnie. Nie milcz! Mów. Pełna tej miłości, która,
którą…

… której…

W kaskadzie blasku, w migoczących prześwitach na liściach wierzby, kasztanu…

Mów do mnie. Nie milcz! Mów…

Jesteś i milczysz, mając kamienne usta zimnego posągu.
Milcząc jak przedmiot,
jak popiersie w zapomnianym muzeum czasu.

W którym słychać ciche trzaski rozsychającej się,
ułożonej w jodłę dębowej klepki o zwietrzałym zapachu woskowej pasty.

Jestem tutaj i czekam.
W samotności,
w przedpokoju…

W pokoju pełnym pomarańczowego światła.
W tym właśnie, w którym umarła przed laty moja matka,
patrząca teraz oczodołami zasklepionymi ziemią spod lastrykowej płyty zimnego grobu.

*

Za oknami szum zielonych liści
spętanych jakimś przesileniem,
szeptem liściowego bożka.

I ta łuna nadciągającego zmierzchu, co mami i kusi
tęsknotą, melancholią, smutkiem…

W którymś ostatnim dniu lata
na ścieżce, na asfalcie parkowej alei…

Pośród stąpań,
chrzęstu kamieni.

Czy mnie
słyszysz?

Ja słyszę i czekam,
płynąc powietrzem w przezroczystej aureoli nieba.

Czy ty mnie…
Powiedz, czy mnie…

Ja —
tak.

Ja —
wiem.

Ja —
czuję…

W koegzystencji szeptów i cieni,
co wydłużają się
pod wieczór,
przerastając drzewo.

W nieostrej widzialności kształtów. Tam, nad łąkami w awangardzie snów.

Płynących
jak dym
nad ziemią…

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-05)