piaskownice uśmiechają się
suchymi ustami
dorośli przechodnie łapią piasek
w garście powiek
i rozgryzają
jakiś drapieżny smutek


dzieci rozmazane przez wirujący kurz
i wiatr
kopią doły pod sobą
dzieci bez twarzy
zbierają kamienie do plastikowych wiaderek



to już wtedy nie były dzieci



dorośli przechodnie którzy zwolnili kroku
próbują im zazdrościć
rozpoznać coś czego można zazdrościć


przyglądają się dzieciom
ale ich twarze są dalekie
teraz to widzą – twarze dzieci są przestraszone
jak egzotyczne ptaki
których nie powinno tu być


dorośli mijają piaskownice
suche studnie
do których wchodzą dzieci
z wiaderkami
jakby po wodę
i łopatkami do wykopywania skarbów
i próbują wymyślić
coś czego można im zazdrościć



ale to nigdy nie były dzieci



wiatr zasypał żwirem niebo z którego
je wytrącono


w oczach dzieci przekrwionych od brudu
udawanej zabawy
jest świadomość wyginięcia gatunku
histeria ptaków, którym odebrano ciepłe kraje
które wywieziono zbyt pokrętnie i daleko


przechodnie przyspieszają kroku
żeby nie patrzeć na stadko
próbujące poderwać się do lotu


za plecami słyszą szamotaninę piór zasypanych piaskiem


zatykają uszy
wydłubują żwir z zębów


nie chcą już patrzeć, nie chcą myśleć
dorośli boją się dzieci


boją się, że nigdy ich nie było
że tylko je wymyślili